Hoofdstuk drieënveertig

==

Denise duwde de lade van de kassa met haar heup dicht en gaf het bonnetje aan de klant. ‘Bedankt,’ glimlachte ze, maar zodra de klant zich had omgedraaid, verdween de glimlach weer van haar gezicht. Ze keek naar de lange rij voor de kassa en zuchtte luid. Ze zou de hele dag achter de kassa moeten blijven staan en ze smachtte naar een rookpauze. Maar er was geen ontkomen aan, dus pakte ze chagrijnig het volgende kledingstuk dat afgerekend moest worden, verwijderde het prijskaartje, sloeg het bedrag aan en stopte het in een plastic tas.

‘Neem me niet kwalijk. Bent u Denise Hennessey?’ hoorde ze iemand vragen en ze keek op om te zien waar de donkere, sexy stem vandaan kwam. Toen ze een politieman zag staan, fronste ze haar wenkbrauwen.

Ze aarzelde en pijnigde haar hersens of ze de afgelopen dagen iets illegaals had gedaan en toen ze voldaan tot de conclusie kwam dat ze geen misdaad op haar geweten had, glimlachte ze. ‘Ja, dat ben ik.’

‘Ik ben agent Ryan en ik wilde u verzoeken zo vriendelijk te zijn mee te komen naar het bureau.’

Het was meer een verklaring dan een verzoek en Denise keek hem met open mond aan. Hij was niet langer een sexy agent, maar het type van de gemene-sluit-haar-voor-eeuwig-in-een-kleine-cel-op-in-een-lichtgevende-oranje-overall-en-op-lawaaierige-plastic-slippers-zonder-warm-water-of-make-up agent.

Denise slikte en zag al in gedachten dat ze door een stel ruige, woedende vrouwen dat niets om mascara gaf op de luchtplaats in elkaar werd geslagen, terwijl de bewakers toekeken en weddenschappen afsloten wie zou winnen. Ze slikte weer. ‘Waarom?’

‘Als u gewoon meegaat, zal u op het politiebureau alles worden uitgelegd.’ Hij maakte aanstalten om om de toonbank heen te lopen. Denise deinsde achteruit en keek hulpeloos naar de lange rij klanten. Iedereen keek geamuseerd naar de scène die zich voor hun ogen afspeelde.

‘Vraag of hij zich kan legitimeren, liefje,’ riep een van de klanten aan het eind van de rij.

Met trillende stem vroeg ze naar zijn legitimatiebewijs, maar dat was volkomen zinloos, want ze had nog nooit eerder een legitimatiebewijs van een politieman gezien en geen flauw idee hoe een echte eruitzag. Met bevende hand bestudeerde ze aandachtig het legitimatiebewijs, maar ze las geen letter. Ze was zich er te zeer van bewust dat alle klanten en het personeel met een van walging vertrokken gezicht naar haar keken. Ze dachten allemaal hetzelfde: ze was een crimineel.

Denise weigerde zonder slag of stoot mee te gaan. ‘Ik ga pas met u mee als u me vertelt wat dit allemaal te betekenen heeft.’

Hij liep weer op haar toe. ‘Juffrouw Hennessey, als u gewoon meewerkt zullen we deze niet nodig hebben.’ Hij maakte een paar handboeien van zijn broekriem los. ‘Het is echt niet nodig om een scène te maken.’

‘Maar ik heb helemaal niets gedaan!’ protesteerde ze in paniek.

‘Dat zien we wel op het bureau.’ Hij begon kwaad te worden.

Denise deinsde achteruit, vastbesloten haar klanten en het personeel te laten zien dat ze niets verkeerds had gedaan. Ze vertikte het met deze man naar het bureau te gaan, tenzij hij haar vertelde wat ze verondersteld werd te hebben gedaan. Ze voelde zich nu sterker en bleef staan. Ze kruiste haar armen voor haar borst om te laten zien dat ze onverzettelijk was.

‘Ik zei dat ik pas met u meega als u me vertelt wat dit allemaal te betekenen heeft.’

‘Vooruit dan maar.’ Hij haalde zijn schouders op en liep op haar toe. ‘Als u erop staat.’ Hij opende zijn mond om iets te zeggen en zij gilde toen ze de koude zilverkleurige handboeien om haar polsen voelde. Het was niet de eerste keer dat ze handboeien droeg dus ze was niet verbaasd over hoe het aanvoelde. Maar ze was zo geschokt dat ze geen woord kon uitbrengen en ze kon alleen maar naar de geschokte gezichten van de klanten kijken toen hij haar bij haar arm de winkel uittrok.

‘Hou je taai, liefje!’ riep dezelfde vrouw aan het eind van de rij. ‘Als ze je naar Mount Joy sturen doe mijn Orla dan de groeten en zeg tegen haar dat ik haar met kerst kom bezoeken.’

Denise zette grote ogen op en beelden van zichzelf, terwijl ze in een cel ijsbeerde die ze deelde met een psychopatische moordenaar, doemden op. Misschien dat ze een vogeltje met een gebroken vleugeltje zou vinden dat ze kon verzorgen en kon leren vliegen om de jaren in de gevangenis te doden...

Ze kreeg een rood gezicht toen ze naar buiten liepen en de voorbijgangers in Grafton Street onmiddellijk uiteenweken zodra ze de agent en de gewetenloze crimineel zagen. Denise keek strak naar de grond in de hoop dat niemand die haar kende haar zag. Haar hart ging vreselijk tekeer en ze overwoog even te ontsnappen. Ze keek snel om zich heen en probeerde een vluchtroute te bedenken, maar ze was te traag: ze werd al in een blauwe minibus geduwd. Denise leunde met haar hoofd tegen het raampje en zei haar vrijheid gedag.

‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze. De vrouwelijke agente die de bus bestuurde en agent Ryan keken zwijgend voor zich uit.

‘Hé!’ schreeuwde ze. ‘Ik dacht dat u zei dat u me naar het politiebureau bracht?’ Ze bleven recht voor zich uitkijken en negeerden haar.

‘Hé! Waar gaan we heen?!!’

Geen antwoord.

‘Ik heb niets misdaan!’

Nog steeds geen antwoord.

‘Ik ben onschuldig, godverdomme! Onschuldig!’

Denise schopte tegen de stoel voor haar om hun aandacht te trekken. Haar bloed kookte toen de vrouwelijke agent een cassette in de cassetterecorder stopte en het geluid hard zette. Toen Denise hoorde welk nummer ze had opgezet, werden haar ogen zo groot als schoteltjes.

Agent Ryan draaide zich met een grote grijns in zijn stoel om. ‘Denise, je bent heel erg stout geweest.’ Hij kwam van zijn stoel en ging voor haar staan. Ze slikte toen hij zijn heupen op de muziek van Hot Stuff bewoog.

Ze stond op het punt hem een enorme schop tussen zijn benen te geven toen ze achter in de bus gegil en gelach hoorde. Ze draaide zich om en zag haar zussen, Holly, Sharon en vijf andere vriendinnen overeind krabbelen. Ze was zo overrompeld dat ze hen niet eens had gezien toen ze in de bus stapte. Het duurde even voordat ze snapte dat ze niet allemaal toevallig op hetzelfde tijdstip waren gearresteerd. ‘Gelukkig vrijgezellenfeest!’ Dat was de belangrijkste aanwijzing.

‘O, stelletje krengen!’ snauwde Denise en ze vloekte en schold tot ze elk vloekwoord had gebruikt dat ze kende en er zelf nog een paar had bedacht.

De meisjes hielden hun buik vast van het lachen.

‘Wat heb jij een geluk dat ik je niet in je ballen heb getrapt!’ schreeuwde Denise tegen de met zijn heupen draaiende agent.

‘Denise, dit is Paul,’ giechelde haar zus Fiona. ‘En hij is vandaag jouw stripper.’

Denise kneep haar ogen toe en vervloekte hen allemaal. ‘Ik kreeg bijna een hartaanval, weten jullie dat! Ik dacht dat ik naar de gevangenis ging, stelletje krengen! O, mijn god, wat zullen de klanten wel niet denken? En het personeel! O, mijn god, mijn personeel denkt dat ik een crimineel ben.’ Denise kneep haar ogen dicht alsof ze vreselijke pijn had.

‘We hebben ze vorige week ingelicht,’ giechelde Sharon. ‘Ze hebben het spel allemaal meegespeeld.’

‘Wat een krengen,’ zei Denise weer. ‘Zodra ik weer op mijn werk ben, ontsla ik ze allemaal. Maar hoe zit het met de klanten?’ vroeg ze in paniek.

‘Wind je toch niet zo op,’ giechelde haar zus. ‘We hebben het personeel geïnstrueerd om de klanten zodra je weg was te vertellen dat het je vrijgezellenavond is.’

Denise rolde met haar ogen. ‘Nou, hen kennende zullen ze dat expres niet doen, en als ze het niet doen, zullen er klachten komen en als er klachten komen, word ik beslist ontslagen!’

‘Denise! Hou op! Je denkt toch niet dat we dit gedaan zouden hebben zonder eerst met je baas te overleggen! Het is in orde!’ legde Fiona uit. ‘Ze vonden het grappig! Dus ontspan je nu maar en geniet van het weekend!’

‘Weekend? Wat zijn jullie nu weer met me van plan?! Waar gaan we het weekend heen?’ Denise keek haar vriendinnen ontzet aan.

‘We gaan naar Galway, meer hoef je niet te weten,’ zei Sharon geheimzinnig.

‘Als ik verdomme niet geboeid was, zou ik jullie allemaal in het gezicht slaan,’ dreigde Denise.

De meisjes juichten allemaal toen Paul zijn uniform uittrok en babyolie over zijn lichaam goot zodat Denise hem kon insmeren. Sharon maakte de handboeien van Denise, die met stomheid was geslagen, los.

‘Mannen in uniform zijn zo veel leuker zonder uniform...’ mompelde Denise en keek naar hem, terwijl hij zijn spieren voor haar spande.

‘Ze is gelukkig verloofd, Paul, anders zou je in grote moeilijkheden geraken!’ plaagden de meisjes.

‘Gróte moeilijkheden, dat klopt,’ mompelde Denise, terwijl ze geschokt toekeek toen hij de rest van zijn kleren uittrok. ‘O, meiden! Dank jullie wel!’ giechelde ze en haar stem klonk heel anders dan zoëven.

‘Gaat het wel goed met je, Holly? Je hebt amper iets gezegd sinds we in de bus zitten,’ vroeg Sharon, terwijl ze haar een glas champagne aanreikte en zelf een glas jus d’orange nam. Holly keek naar de groene velden die voorbijvlogen. De groene heuvels waren bedekt met witte stipjes, schapen die moedig naar grotere hoogte klommen om daar met schitterend uitzicht te grazen. De velden werden door fraaie stenen muurtjes gescheiden en je kon de grijze gekartelde lijnen zien, die zich als een gigantische legpuzzel mijlen ver uitstrekten en elk stukje grond met elkaar verbonden. Holly moest daarentegen nog de ontbrekende stukjes zien te vinden voor haar eigen verwarde geest.

‘Ja,’ zuchtte ze. ‘Het gaat wel, Sharon.’

==

‘O, ik moet echt Tom bellen!’ kreunde Denise, terwijl ze zich op het tweepersoonsbed liet vallen dat Holly en Denise deelden. Sharon lag al in diepe slaap op het eenpersoonsbed naast hen en had niet willen luisteren naar het uitzinnige idee van Denise dat Sharon in haar eentje in het tweepersoonsbed moest slapen vanwege haar snel groeiende buik. Sharon was veel eerder dan de anderen naar bed gegaan, omdat ze uiteindelijk genoeg kreeg van hun dronkemansgeschreeuw.

‘Ik heb strikt bevel gekregen: je mag hem niet bellen,’ geeuwde Holly. ‘Dit is een vrouwen-alleen weekend.’

‘Ah, alsjeblieft,’ jammerde Denise.

‘Nee, ik neem je telefoon in beslag.’ Ze griste het mobieltje uit Denise’s handen en verstopte hem in het kastje naast het bed.

Denise trok een gezicht alsof ze ging huilen. Ze keek naar Holly die naast haar ging liggen en haar ogen sloot, en bedacht een plan. Ze zou wachten tot Holly sliep en dan zou ze Tom bellen. Holly was de hele dag zo stil geweest en het begon haar echt te irriteren. Elke keer dat Denise haar een vraag stelde, antwoordde Holly alleen met ja of nee en iedere poging een gesprek aan te knopen mislukte. Het was duidelijk dat Holly zich niet amuseerde, maar wat Denise echt ergerde was dat Holly niet eens haar best deed zich te amuseren of zelfs maar deed alsof ze zich amuseerde. Denise begreep dat Holly bedroefd was en dat ze veel in haar leven had meegemaakt, maar het was haar vrijgezellenavond en ze kon zich niet aan het gevoel onttrekken dat Holly de sfeer een beetje verpestte.

==

De hele kamer draaide. Holly deed haar ogen dicht, maar kon niet slapen. Het was vijf uur ’s morgens en dat betekende dat ze bijna twaalf uur achtereen had gedronken. Haar hoofd bonsde. Sharon had zich al veel eerder gewonnen gegeven en was zo verstandig geweest vroeg naar bed te gaan. Holly kreeg een misselijk gevoel in haar maag, de kamer begon te draaien en te draaien en te draaien... Ze ging rechtop zitten en probeerde haar ogen open te houden, zodat ze zich niet meer zeeziek zou voelen.

Ze keek naar Denise om een praatje te maken, maar haar gesnurk maakte duidelijk dat communicatie niet meer mogelijk was. Holly zuchtte en keek om zich heen. Ze wilde niets liever dan naar huis en in haar eigen bed slapen, waar ze omringd werd door vertrouwde geuren en geluiden. Ze tastte in het duister op het dekbed naar de afstandsbediening en zette de televisie aan. Commerciële presentaties vulden het beeldscherm. Holly zag hoe iemand een nieuw mes demonstreerde waarmee je sinaasappels kon snijden zonder dat het sap in je gezicht spoot. De wonderbaarlijke sokken die je nooit kwijtraakte in de was en die altijd bij elkaar bleven.

Denise draaide zich luid snurkend om en schopte Holly tegen haar schenen. Holly trok een pijnlijk gezicht en wreef over haar scheenbeen, terwijl ze meelevend naar Sharon’s ongelooflijk gefrustreerde gevecht keek om op haar buik te gaan liggen. Uiteindelijk rolde ze zich op haar zij en Holly rende naar het toilet en hing met haar hoofd boven de pot voorbereid op wat komen ging. Ze zou willen dat ze niet zo veel had gedronken, maar met al dat gepraat over bruiloften en echtgenoten en huwelijksgeluk had ze alle wijn in de bar nodig gehad om te voorkomen dat ze tegen iedereen zou schreeuwen dat ze hun kop moesten houden. Ze moest er niet aan denken dat ze hier nog twee dagen zat. Denise’s vriendinnen, die Holly alleen oppervlakkig van verjaardagen kende, waren twee keer zo erg als Denise. Ze waren luidruchtig en erg opgewonden, precies zoals meisjes op een vrijgezellenfeest behoorden te zijn, maar Holly had gewoonweg niet de energie om mee te doen. Sharon had tenminste nog het excuus dat ze zwanger was, zij kon net doen alsof ze zich niet lekker voelde of moe was. Holly had geen excuus behalve dat ze een ontzettende saaie trut was geworden, maar dat excuus bewaarde ze voor een moment dat ze het echt nodig had.

Het leek wel gisteren dat Holly haar eigen vrijgezellenfeest had, maar dat was in feite zeven jaar geleden. Ze was met een groep van tien meiden naar Londen gevlogen om daar een weekend te feesten, maar uiteindelijk miste ze Gerry zo erg dat ze elk uur zijn stem even over de telefoon moest horen. Destijds was ze opgewonden geweest over wat de toekomst zou brengen en die had zo stralend geleken.

Ze stond op het punt met de man van haar dromen te trouwen en de rest van hun leven samen te blijven en te groeien. Ze herinnerde zich dat ze het hele weekend de uren had afgeteld dat ze weer naar huis kon gaan. Ze was tijdens de terugvlucht naar Dublin vreselijk opgewonden en hoewel ze elkaar slechts een paar dagen niet hadden gezien, leek het een eeuwigheid. Hij had in de aankomsthal op haar gewacht met een enorm groot bord waarop ‘Mijn aanstaande vrouw’ stond. Toen ze hem zag, had ze haar tassen laten vallen, zich in zijn armen geworpen en hem héél innig vastgehouden. Ze had hem nooit meer willen loslaten. Wat was het toch een luxe als mensen hun geliefden vast konden houden wanneer ze wilden. De scène op het vliegveld klonk als een scène uit een film, maar het was echt: echte gevoelens, echte emoties en echte liefde, want het was het echte leven. Het echte leven was een nachtmerrie voor haar geworden.

Ja, ze was er eindelijk in geslaagd zich elke ochtend uit bed te slepen, ja ze was er zelfs in geslaagd zich meestal aan te kleden. Ja, ze was erin geslaagd een baan te vinden en had nieuwe mensen ontmoet, en ja ze was eindelijk begonnen met boodschappen te halen en te eten. Maar nee, ze was over geen van deze dingen in extase. Het waren slechts formaliteiten, weer iets dat van de wat-normale-mensen-doen lijst kon worden geschrapt. Geen van die zaken vulden het gat in haar hart. Het was alsof haar lichaam een grote legpuzzel was geworden, net als die groene velden met de mooie grijze stenen muurtjes die heel Ierland met elkaar verbonden. Ze was met de hoeken en de randen van haar legpuzzel begonnen, dat waren de makkelijkste stukjes en nu, nu ze allemaal op de goede plek lagen, moest ze het midden nog opvullen: de moeilijkste stukjes. Maar niets van wat ze tot dusverre had gedaan, had het gat in haar hart kunnen opvullen: dat stukje van de legpuzzel moest nog gevonden worden.

Holly schraapte luid haar keel en deed alsof ze een hoestbui kreeg om de meisjes wakker te maken. Ze had behoefte om te praten, ze had behoefte om te huilen en ze had behoefte om al haar frustraties en teleurstellingen in haar leven te ventileren. Maar wat kon ze nog tegen Sharon en Denise zeggen dat ze nog niet had gezegd? Wat voor adviezen konden zij haar nog meer geven? Ze herhaalde steeds weer haar oude zorgen en soms slaagden haar vriendinnen erin tot haar door te dringen en dan voelde ze zich dagen positief en vol zelfvertrouwen, om dagen later weer in wanhoop te vervallen.

Na een poosje begon het Holly te vervelen om naar de muren te staren. Ze trok een trainingspak aan en liep naar beneden, terug naar de bar.

==

Charlie rolde met zijn ogen toen er van de tafel achterin weer luid gelach opsteeg. Hij veegde de bar schoon en keek op zijn horloge. Half zes en hij was hier nog steeds, terwijl hij popelde om naar huis te gaan. Hij had zichzelf gelukkig geprezen toen de meiden van de vrijgezellenavond uiteindelijk eerder naar bed waren gegaan dan verwacht en hij stond net op het punt alles schoon te maken en naar huis te gaan toen een andere groep kwam, omdat de discotheek in het centrum van Galway zijn deuren had gesloten. En die groep was er nog steeds. Hij had zelfs liever gezien dat de meiden waren gebleven in plaats van dat arrogante stelletje achterin. Het waren niet eens hotelgasten, maar hij moest ze bedienen, want de dochter van de eigenaar van het hotel had al haar vrienden en vriendinnen meegenomen. Zij en haar arrogante vriendje, hij kon hen niet uitstaan.

‘Vertel me nou niet dat je nog dorst hebt!’ zei de barman lachend toen de vrouw van het vrijgezellenfeest binnenkwam. Terwijl ze naar de bar probeerde te lopen botste ze verschillende malen tegen de muur. Charlie probeerde niet te lachen. ‘Ik kom alleen maar een glaasje water drinken,’ hikte ze. ‘O, mijn god,’ kreunde ze toen ze zichzelf in de spiegel achter de bar zag. Charlie moest toegeven dat ze er tamelijk schokkend uitzag: een beetje als de vogelverschrikker op de boerderij van zijn vader. Haar haar leek wel stro en stak alle kanten op, haar ogen waren zwartomrand door uitgelopen mascara, haar tanden waren zwart, omdat ze de hele avond rode wijn had gedronken.

‘Alsjeblieft,’ zei Charlie die een glas water met ijs en citroen op een bierviltje voor haar neerzette.

‘Bedankt.’ Ze doopte haar vinger in het glas en veegde de mascarastrepen en de rode wijnrandjes weg.

Charlie begon te lachen en ze tuurde naar zijn naamkaartje.

‘Waar lach je om, Charlie?’

‘Ik dacht dat je dorst had, maar ik had je heus wel een doekje voor je gezicht gegeven als je erom had gevraagd,’ grinnikte hij.

De vrouw lachte en haar gezicht werd zachter. ‘IJs en citroen zijn een weldaad voor mijn huid.’

‘Dat is een nieuwe,’ lachte Charlie die verder ging met poetsen. ‘Hebben jullie plezier gehad vanavond?’

Holly zuchtte. ‘Dat denk ik.’ Plezier was geen woord dat ze tegenwoordig veel gebruikte. Ze had de hele avond mee gelachen als er een grap werd gemaakt, ze was blij voor Denise, maar ze had niet het gevoel dat ze er hélemaal bij was. Ze voelde zich het schuchtere meisje op school dat er altijd was maar dat nooit iets zei en tegen wie nooit iets gezegd werd. Ze herkende de persoon die ze was geworden niet. Ze wilde als ze uit was niet langer de hele tijd naar de klok kijken in de hoop dat de avond snel voorbij zou zijn, zodat ze naar huis kon gaan en in bed kruipen. Ze moest eens ophouden met te wensen dat de tijd snel zou verstrijken en in plaats daarvan van het moment genieten. Want dat vond ze nog steeds moeilijk.

‘Gaat het wel?’ Charlie staakte zijn gepoets en keek naar haar. Hij had een akelig voorgevoel dat ze ging huilen, maar daar was hij inmiddels wel aan gewend. Veel mensen werden emotioneel als ze dronken.

‘Ik mis mijn man,’ fluisterde ze en haar schouders schokten.

Charlie’s mondhoeken krulden omhoog. Dronken mensen waren grappig.

‘Wat is er grappig?’ Ze keek hem boos aan.

‘Hoe lang ben je hier nu?’ vroeg hij glimlachend.

‘Dit is de eerste avond,’ zei ze en wikkelde een gerafelde tissue om haar vinger.

Hij lachte nog harder. ‘Ben je nog nooit een weekend weg geweest zonder hem?’

Hij zag dat ze haar wenkbrauwen fronste. ‘Maar één keer,’ antwoordde ze ten slotte. ‘En dat was tijdens mijn eigen vrijgezellenweekend.’

‘Hoe lang geleden was dat?’

‘Zeven jaar.’ Een traan biggelde langs haar wang.

Charlie schudde lachend zijn hoofd. ‘Dat is een hele tijd geleden. Nou, als je het toen kon, kun je het nu ook,’ zei hij glimlachend. ‘Zeven is een geluksgetal, zeggen ze toch?’

Holly snoof verontwaardigd in haar glas. Geluk, m’n reet.

‘Maak je toch niet druk,’ glimlachte Charlie. ‘Je man voelt zich waarschijnlijk net zo ellendig zonder jou.’

‘O, god, ik hoop van niet.’ Holly’s ogen werden groot.

‘Nou, zie je wel?’ Hij glimlachte weer. ‘Ik weet zeker dat hij hoopt dat jij je niet ellendig voelt zonder hem. Je wordt verondersteld van het leven te genieten.’

‘Je hebt gelijk,’ zei Holly opgebeurd. ‘Hij zou niet willen dat ik ongelukkig ben.’

‘Dat is de juiste mentaliteit,’ glimlachte Charlie en hij schrok toen hij de dochter van de baas weer met zo’n blik op haar gezicht naar de bar zag lopen.

‘Hé Charlie,’ schreeuwde ze. ‘Ik probeer al eeuwen je aandacht te trekken. Misschien moet je eens wat minder met de klanten aan de bar praten en je handen laten wapperen, dan zouden mijn vrienden en ik niet van de dorst vergaan,’ zei ze krengerig.

Holly’s mond viel open. Dat die vrouw het lef had om zo tegen Charlie te praten. Bovendien was haar parfum zo sterk dat Holly zachtjes begon te hoesten.

‘Sorry, is er iets?’ De vrouw draaide haar hoofd naar Holly om en bekeek haar van top tot teen.

‘Ja, eigenlijk wel,’ zei Holly met dubbele tong en nam een slokje water. ‘Je parfum is weerzinwekkend en ik krijg er braakneigingen van.’

Charlie liet zich achter de bar op zijn knieën zakken, deed net alsof hij naar een schijfje citroen zocht en lachte. Hij probeerde niet naar de twee snauwende vrouwen te luisteren in de hoop dat hij dan niet meer hoefde te lachen.

‘Wat is hier aan de hand?’ zei een diepe stem en bij het horen van de stem van haar vriendje sprong Charlie overeind. Hij was zelfs nog erger. ‘Waarom ga jij niet zitten, schatje, dan neem ik de drankjes wel mee.’

‘Geweldig, is er tenminste iemand hier beleefd,’ snauwde ze en bekeek Holly weer van top tot teen voordat ze naar de tafel achterin beende. Holly keek de blondine na en zag dat ze verschrikkelijk overdreven met haar heupen zwaaide. Waarschijnlijk was ze model of iets dergelijks, besloot Holly. Dat zou verklaren waarom ze zo’n stampei maakte.

‘En, hoe gaat het?’ vroeg de man naast Holly, terwijl hij naar haar borsten keek.

Charlie moest zich inhouden niets te zeggen. Hij tapte een glas Guinness en zette het bier op de bar. Hij had het gevoel dat de vrouw aan de bar niet voor Stevie zou vallen, vooral niet omdat ze zo stapelgek leek te zijn op haar man. Charlie verheugde zich erop dat Stevie beleefd zou worden gedumpt.

‘Prima,’ zei Holly kortaf en keek opzettelijk recht voor zich uit om oogcontact te vermijden.

‘Ik ben Stevie,’ zei hij en stak zijn hand uit.

‘Ik ben Holly,’ mompelde ze en schudde lichtjes zijn hand, omdat ze niet al te onbeschoft wilde zijn.

‘Holly, dat is een mooie naam.’ Hij hield haar hand veel te lang vast en Holly was gedwongen hem aan te kijken. Hij had grote blauwe fonkelende ogen.

‘Eh... bedankt,’ zei ze verlegen door zijn compliment en bloosde.

Charlie zuchtte onhoorbaar. Zelfs zij was voor Stevie gevallen en daarmee was zijn enige hoop op voldoening tijdens deze avond vervlogen.

‘Kan ik je iets te drinken aanbieden, Holly?’ Zijn stem klonk gladjes.

‘Nee, dank je, ik ben al voorzien.’ Ze nam weer een slokje van haar water.

‘Goed, dan breng ik deze drankjes even naar onze tafel en dan kom ik terug om de mooie Holly op een drankje te trakteren.’ Hij glimlachte slijmerig naar haar en liep weg. Zodra hij zich had omgedraaid, rolde Charlie met zijn ogen.

‘Wie is die griezel in hemelsnaam?’ vroeg Holly perplex en Charlie lachte omdat ze niet voor Stevie was gevallen. Ook al huilde ze omdat ze haar man al na een dag miste, ze was een vrouw met hersens.

‘Dat is Stevie, het vriendje van Laura,’ fluisterde Charlie. ‘Laura is die blonde feeks die je net hebt gezien. Haar vader is de eigenaar van dit hotel. Ik kan dus moeilijk tegen haar zeggen dat ze op kan donderen, hoe graag ik dat ook zou willen. Niet de moeite waard om mijn baan voor op het spel te zetten.’

‘Voor mij zou het wel degelijk de moeite waard zijn,’ zei Holly, terwijl ze naar de mooie Laura keek en gemene dingen dacht. ‘Hoe dan ook, ik wens je een goede nacht, Charlie.’

‘Ga je slapen?’

Ze knikte. ‘Het wordt de hoogste tijd, het is al over zessen.’ Ze tikte op haar horloge. ‘Ik hoop dat jij ook snel je bed in kan duiken,’ glimlachte ze.

‘Dat zit er niet in,’ zei hij glimlachend en keek haar na toen ze de bar verliet. Stevie volgde haar en Charlie, die dit verdacht vond, liep naar de deur om er zeker van te zijn dat hij haar niet lastig viel.

De blondine, die inmiddels had gemerkt dat haar vriendje er weer vandoor was gegaan, stond van tafel op en arriveerde tegelijkertijd met Charlie bij de deur. Ze keken allebei de gang in.

De blondine hapte naar lucht en sloeg haar hand voor haar mond.

‘Hé!’ riep Charlie boos toen hij zag dat Holly de dronken Stevie ontzet van zich af duwde. Holly veegde boos en vol afkeer haar mond af, en liep achteruit.

Holly liep achteruit. ‘Ik geloof niet dat je het begrijpt, Stevie. Kom, ga naar je vriendin terug.’

Stevie wankelde op zijn benen, draaide zich langzaam om en keek recht in het gezicht van zijn vriendin en een woedende Charlie, die op hem afstormde.

‘Stevie!’ gilde ze. ‘Hoe kun je?!’ Ze rende huilend het hotel uit, op de voet gevolgd door een protesterende Stevie.

‘Jakkes!’ zei Holly met een van walging vertrokken gezicht tegen Charlie. ‘Dat was wel het laatste waar ik op zat te wachten!’

‘Maak je geen zorgen, ik geloof je,’ lachte Charlie. ‘Ik heb gezien wat er is gebeurd.’

‘Nou, bedankt dat je me te hulp bent geschoten!’ klaagde Holly.

‘Ik was net te laat, het spijt me. Maar ik moet toegeven dat ik het leuk vond zij het zag,’ zei hij lachend, en beet schuldbewust op zijn lip.

Holly glimlachte, terwijl ze naar Stevie en Laura keek die hevige ruzie maakten.

‘Oeps,’ zei ze glimlachend tegen Charlie.

Holly liep overal tegen aan toen ze in de hotelkamer op de tast het bed probeerde te vinden. ‘Au!’ gilde ze toen ze haar teen tegen het bed stootte.

‘Shh!’ zei Sharon slaperig en Holly liep mopperend verder.

Ze tikte Denise net zo lang op haar schouder tot ze wakker werd.

‘Wat? Wat?’ kreunde Denise slaperig.

‘Hier.’ Holly drukte haar mobieltje in haar gezicht. ‘Bel je aanstaande man, vertel hem dat je van hem houdt en mondje dicht tegen de meiden.’

==

De volgende dag stond Holly op het strand. Het was al oktober maar nog warm, zodat ze geen jas nodig had. Ze droeg een truitje met lange mouwen en luisterde naar het zacht klotsende water. De anderen hadden besloten een vloeibare lunch te nuttigen maar Holly’s maag was nog niet in orde.

‘Gaat het wel, Holly?’ Sharon kwam achter haar staan en sloeg haar armen om Holly heen.

Holly zuchtte. ‘Elke keer dat iemand me die vraag stelt, Sharon, zeg ik: “Het gaat goed, dank je,” maar eerlijk gezegd gaat het niet goed met me. Willen mensen écht weten hoe je je voelt als ze vragen hoe het ermee gaat? Of willen ze alleen beleefd zijn?’ Holly glimlachte. ‘De volgende keer dat mijn overbuurvrouw vraagt “Hoe gaat het met je?” zeg ik tegen haar: eigenlijk gaat het niet erg goed met me, dank je. Ik ben depressief en voel me eenzaam. Ik ben kwaad op de wereld. Ik benijd jou en je volmaakte gezinnetje, maar ik benijd je man niet echt dat hij met jou moet leven. En dan vertel ik haar dat ik een nieuwe baan heb en een heleboel nieuwe mensen heb ontmoet en hoe ik mijn best doe er bovenop te komen, maar dat ik nu niet meer weet wat ik nog meer moet doen. Vervolgens vertel ik haar hoe boos het me maakt als iedereen zegt dat de tijd alle wonden heelt, terwijl ze tegelijkertijd zeggen dat afwezigheid de liefde versterkt en dat brengt me echt in verwarring, omdat dat betekent dat hoe langer hij weg is, hoe meer ik naar hem verlang. Ik zeg tegen haar dat er helemaal niets heelt en dat het elke ochtend als ik in een leeg bed wakker word, voelt alsof er zout in die open wonden wordt gewreven.’ Holly haalde diep adem. ‘En dan vertel ik haar dat ik mijn man zo vreselijk mis en hoe waardeloos mijn leven zonder hem lijkt. Dat ik niet geïnteresseerd ben om zonder hem verder te gaan. En ik zal haar uitleggen het gevoel te hebben dat ik wacht tot mijn leven voorbij is en ik me bij hem kan voegen. Ze zal waarschijnlijk alleen zeggen: “O, dat is mooi,” zoals ze altijd doet, haar man een afscheidskus geven, in haar auto stappen, de kinderen naar school brengen, naar haar werk gaan, eten koken en het opeten en met haar man naar bed gaan, en dat allemaal terwijl ik nog steeds probeer te beslissen welk truitje ik naar mijn werk aan zal trekken. Wat denk je?’ Holly was eindelijk uitgepraat en keek Sharon aan.

‘Ooo!’ Sharon schrok en liet Holly abrupt los.

‘Ooo?’ Holly fronste haar voorhoofd. ‘Ik zeg een heleboel en het enige wat jij kunt zeggen is ooo?’

Sharon legde haar hand op haar buik en lachte. ‘Nee, gekkie, de baby schopte!’

Holly’s mond viel open.

‘Voel maar!’ giechelde Sharon.

Holly legde haar hand op Sharon’s buik en voelde het. Ze kregen allebei tranen in hun ogen.

‘O, Sharon, als elke minuut van mijn leven gevuld zou zijn met volmaakte momenten als deze, zou ik nooit meer klagen.’

‘Maar Holly, niemands leven bestaat uit volmaakte momenten. En als dat wel zo was, zouden het geen volmaakte momenten zijn. Dan zou het gewoon zijn. Hoe moet je nu geluk ervaren als je nooit ongelukkig bent geweest?’

‘Ooo!’ gilden ze allebei toen de baby voor de derde keer schopte.

‘Ik denk dat dit ventje voetballer wordt, net als zijn vader!’ zei Sharon lachend.

‘Ventje?’ vroeg Holly perplex. ‘Krijg je een jongetje?’

Sharon knikte blij en haar ogen glinsterden. ‘Holly, mag ik je voorstellen aan baby Gerry. Gerry, mag ik je voorstellen aan je peetmoeder, Holly.’

==

==

Hoofdstuk vierenveertig

==

‘Hoi Alice,’ zei Holly terwijl ze voor haar bureau stond. Holly stond daar nu al een paar minuten en Alice had nog geen woord gezegd.

‘Hoi,’ zei Alice kortaf en weigerde haar aan te kijken.

Holly haalde diep adem. ‘Ben je boos op me, Alice?’

‘Nee,’ zei ze weer kortaf. ‘Chris wil je spreken. Hij wil dat je nog een artikel schrijft.’

‘Nóg een artikel?’ Holly slikte.

‘Je hebt me gehoord.’

‘Alice, waarom schrijf jij het niet?’ vroeg Holly zacht. ‘Jij kunt geweldig schrijven. Ik weet zeker dat als Chris zou weten dat jij zo goed kunt schrijven hij je beslist—’

‘Hij weet het,’ onderbrak Alice haar.

‘Hè?’ vroeg Holly niet-begrijpend. ‘Hij weet dat je kunt schrijven?’

‘Vijf jaar geleden heb ik gesolliciteerd naar een baan als redactrice, maar dit was de enige vacature. Chris zei toen dat er in de loop van de tijd misschien iets voor me zou komen.’ Alice klonk zo kwaad en Holly was er niet aan gewend de doorgaans zo vrolijke Alice zo... van streek te zien, alhoewel dat niet het juiste woord was. Ze was gewoon ziedend.

Holly zuchtte en liep naar het kantoor van Chris. Ze had het nare vermoeden dat ze dit artikel deze keer helemaal in haar eentje zou moeten schrijven.

==

Holly bladerde glimlachend door de novembereditie. Morgen op 1 november zou het tijdschrift in de winkel liggen en ze was vreselijk opgewonden. Haar eerste tijdschrift zou in de schappen liggen en ze zou ook Gerry’s brief voor november kunnen openmaken. Morgen zou een goede dag zijn.

Hoewel ze alleen de advertenties voor haar rekening had genomen, was ze heel erg trots dat ze deel uitmaakte van een team dat in staat was iets te produceren dat er zo professioneel uitzag. Het was een verschil van dag en nacht met het zielige pamfletje dat ze jaren geleden had gemaakt en toen ze zich herinnerde dat ze daar tijdens het sollicitatiegesprek over had verteld, giechelde ze. Alsof dat enige indruk op Chris zou maken. Maar ondanks dat had ze het gevoel dat ze zichzelf echt had bewezen. Ze had de teugels van haar carrière in handen genomen en koerste af op succes.

‘Fijn om te zien dat je zo vrolijk bent,’ snauwde Alice die met een zuur gezicht haar kantoortje binnenkwam en twee stukjes papier op haar bureau liet dwarrelen. ‘Er is twee keer voor je gebeld toen je weg was. Een telefoontje was van Sharon en het andere van Denise. Zeg alsjeblieft tegen je vriendinnen dat ze je tijdens de lunchpauze bellen, want dan verspillen ze mijn tijd niet.’

‘Eh, bedankt.’ Holly keek naar de papiertjes. Er stond iets volkomen onleesbaars op. Vermoedelijk had Alice dat expres gedaan. ‘Hé, Alice!’ riep Holly haar na voordat ze de deur achter zich dichtsloeg.

‘Wat?’ vroeg ze kattig.

‘Heb je het artikel over de lancering van het nieuwe drankje gelezen? De foto’s zijn geweldig! Ik ben echt trots.’ Holly grijnsde breed.

‘Nee, ik heb het niet gelezen!’ Alice keek vol walging en knalde de deur achter zich dicht.

Holly giechelde en rende haar met het tijdschrift achterna. ‘Werp er toch even een blik op, Alice! Het is goed! Daniel zal zo blij zijn!’

‘Nou, hoera voor jou en Daniel,’ snauwde Alice die allerlei paperassen op haar bureau heen en weer schoof.

Holly rolde met haar ogen. ‘Doe toch niet zo kinderachtig en lees het verdomme nou even!’

‘Nee!’ zei Alice nijdig.

‘Zoals je wilt, maar dan zie je ook niet de foto van jou en die prachtige halfnaakte man...’ Holly draaide zich om en liep langzaam weg.

‘Geef hier!’ Alice griste het tijdschrift uit Holly’s hand en begon te bladeren. Haar mond viel open toen ze de pagina over het nieuwe drankje Blue Rock zag.

Boven aan de pagina stond ‘Alice in Wonderland’, met een foto die Holly van haar en het gespierde mannelijke model had genomen.

‘Lees hardop,’ beval Holly.

Alice las met trillende stem voor. ‘Een nieuwe alcoholhoudende frisdrank verovert de schappen en onze nieuwe partycorrespondent Alice Goodyear is eropuit getrokken om te zien of het nieuwe zinderende drankje voor de winter zijn belofte waarmaakt...’ Haar stem stierf weg en ze drukte verbijsterd haar hand tegen haar mond. ‘Partycorrespondent?’ gilde ze.

Holly riep Chris die met een brede grijns uit zijn kantoor kwam.

‘Goed gedaan, Alice, je hebt een geweldig stuk geschreven. Het is heel amusant,’ zei hij en gaf haar een klopje op haar schouder. ‘Daarom heb ik een nieuwe pagina in het leven geroepen die “Alice in Wonderland” heet. Jij gaat in het vervolg naar alle gekke en mooie gebeurtenissen die je leuk lijken en schrijft er elke maand een stukje over.’

Alice hapte naar adem en stamelde: ‘Maar Holly...’

‘Holly kan niet spellen,’ lachte Chris. ‘Jij daarentegen kunt geweldig goed schrijven. Ik had eerder van je talent gebruik moeten maken. Het spijt me heel erg, Alice.’

‘O, mijn god!’ riep ze. ‘Dankjewel, Holly!’ Ze sloeg haar armen om Holly en drukte haar zo hard tegen zich aan dat Holly geen adem kreeg.

Holly probeerde haar armen weg te trekken en hapte naar lucht. ‘Alice, het heeft me nog nooit zo veel moeite gekost een geheim te bewaren!’

‘Dat geloof ik graag! Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat ik dit nooit heb gezien?’ Alice keek Holly geschokt aan en wendde zich tot Chris. ‘Vijf jaar, Chris,’ zei ze beschuldigend.

Chris kromp ineen en knikte.

‘Ik heb hier vijf jaar op gewacht,’ vervolgde ze.

‘Ik weet het, ik weet het.’ Chris keek als een schooljochie dat een standje kreegb en krabde zich verlegen op het hoofd. ‘Waarom kom je niet even mee naar kantoor om erover te praten?’

‘Dat zou ik kunnen doen,’ antwoordde Alice grimmig, maar ze kon niet voorkomen dat haar ogen van geluk straalden. Toen Chris naar zijn kamer liep, knipoogde alice naar Holly en maakte een huppelpasje.

Holly liep naar haar eigen kamer. Het was tijd om aan de decembereditie te beginnen. ‘Oeps!’ zei Holly toen ze over een stapel handtassen struikelde die voor haar deur lag. ‘Wat is dit?’

Chris trok een gezicht toen hij zijn kantoor uit kwam om voor de verandering een kop thee voor Alice te zetten. ‘O, die handtassen zijn van John Paul.’

‘Van John Paul?’ giechelde Holly.

‘Hij is bezig met een artikel over de handtassen voor dit seizoen, of zo iets stoms,’ zei Chris die net deed alsof het hem niet interesseerde.

‘Wauw, ze zijn prachtig,’ zei Holly die bukte om een handtas te pakken.

‘Mooi, hè?’ zei John Paul die tegen de deurpost van zijn kantoor leunde.

‘Ja, ik vind ze enig,’ zei Holly, terwijl ze een tas over haar schouder hing. ‘Staat hij me?’

Chris trok weer een gezicht. ‘Hoe kan een handtas nu iemand niet staan? Het is verdomme een handtas!’

‘Nou, dan moet je het artikel maar eens lezen dat ik erover ga schrijven.’ John Paul schudde met zijn wijsvinger naar zijn baas. ‘Niet alle handtassen passen bij iedereen.’ Hij wendde zich tot Holly. ‘Als je wilt, mag je hem hebben.’

‘Meen je dat?’ vroeg Holly verbijsterd. ‘Die moet honderden euro’s hebben gekost.’

‘Ja, maar ik heb er zo veel, je zou eens moeten zien hoeveel spullen de ontwerper me gegeven heeft. Hij probeert me om te kopen met gratis spullen, wat een brutaliteit!’ John Paul deed alsof hij woest was.

‘Ik wil wedden dat het werkt,’ giechelde Holly.

‘Absoluut, de eerste zin van mijn artikel luidt: “Iedereen de straat op om er een te kopen, ze zijn fantastisch!” ’ zei hij lachend.

‘Wat heb je nog meer?’ Holly probeerde in zijn kantoor te kijken.

‘Ik ben nu bezig met een artikel over wat we met kerst moeten dragen. Toevallig zijn er vandaag een paar jurken binnengekomen.’ Hij bekeek Holly van top tot teen en zij hield haar buik in. ‘Er zit er een bij die jou fantastisch zal staan. Kom binnen, dan kun je hem passen.’

‘Jippie,’ giechelde Holly. ‘Ik kom alleen even kijken, John Paul, eerlijk gezegd heb ik geen feestjurk nodig dit jaar.’

Chris, die de conversatie had gevolgd, schudde zijn hoofd en schreeuwde vanuit de deuropening van zijn kantoor: ‘Is er dan niemand in dit vervloekte kantoor die werkt?’

‘Ja!’ schreeuwde Tracey terug. ‘Wees stil en leidt ons niet af.’ Iedereen in het kantoor lachte en Holly kon zweren dat Chris glimlachte, voordat hij met een dramatisch gebaar de deur hard dichtsloeg.

==

Nadat Holly John Paul’s collectie uitgebreid had bekeken, ging Holly weer aan het werk en belde ze Denise eindelijk terug.

‘Hallo? Met de afschuwelijke, saaie en belachelijk dure kledingzaak Casuals. U spreekt met de nijdige bedrijfsleidster, kan ik u ergens mee helpen?’

‘Denise!’ riep Holly ontzet. ‘Zo kun je de telefoon toch niet opnemen!’

Denise giechelde. ‘Wind je niet op, ik heb nummerherkenning dus ik wist dat jij het was.’

‘Hmm.’ Holly was achterdochtig, ze geloofde niet dat Denise nummerherkenning op het toestel van de zaak had. ‘Ik heb de boodschap doorgekregen dat je gebeld had.’

‘O, ja, ik belde je om er zeker van te zijn dat je naar het bal gaat. Tom reserveert een tafel dit jaar.’

‘Welk bal?’

‘Het kerstbal waar we elk jaar heen gaan, suffie.’

‘O, ja, het kerstbal dat ze altijd half november houden?’ zei Holly lachend. ‘Het spijt me, maar ik kan dit jaar niet.’

‘Maar je weet nog niet eens de datum!’ protesteerde Denise.

‘Nou, ik neem aan dat het weer op dezelfde dag is als alle voorgaande jaren en dat betekent dat ik niet kan.’

‘Nee, nee, het is dit jaar op 30 november, dus je kunt wel!’ zei Denise opgewonden.

‘Op de dertigste...’ Holly zweeg en bladerde luidruchtig door het eerste het beste boek dat voor handen was. ‘Nee, Denise, het spijt me, ik kan echt niet op de dertigste. Ik heb een deadline...’ loog ze. Ze had inderdaad een deadline, maar het tijdschrift zou op 1 december in de winkels liggen en dat betekende dat ze op de dertigste helemaal niet hoefde te werken.

‘Maar we hoeven er pas om acht uur te zijn,’ probeerde Denise haar over te halen. ‘Je kunt zelfs om negen uur komen als dat je beter uitkomt, maar dan mis je de ontvangst met drankjes. Het is op een vrijdagavond, Holly. Ze kunnen toch niet van je verwachten dat je op vrijdag overwerkt—’

‘Luister, Denise, het spijt me,’ zei Holly vastberaden. ‘Ik heb het gewoon echt veel te druk.’

‘Nu, dat is weer eens wat anders,’ mompelde Denise binnensmonds.

‘Wat zei je?’ vroeg Holly die boos begon te worden.

‘Niets,’ antwoordde Denise kortaf.

‘Ik heb je gehoord: je zei dat is weer eens wat anders, nietwaar? Nou, toevallig neem ik mijn werk serieus, Denise, en ik ben niet van plan mijn baan kwijt te raken door een of ander stom bal.’

‘Prima,’ reageerde Denise verongelijkt. ‘Dan ga je niet.’

‘Ik ga ook niet.’

‘Prima!’

‘Fijn, ik ben blij dat je het prima vindt, Denise.’ Holly lachte tegen wil en dank om het belachelijke gesprek.

‘Ik ben blij dat jij blij bent,’ zei Denise gepikeerd.

‘Doe niet zo kinderachtig, Denise.’ Holly rolde met haar ogen. ‘Ik moet werken, zo simpel is het.’

‘Nou, dat is geen verrassing, want dat is het enige wat je tegenwoordig nog doet,’ flapte Denise er boos uit. ‘Je gaat nooit meer uit, elke keer dat ik je vraag mee te gaan heb je het druk met iets dat blijkbaar veel belangrijker is, zoals je wérk. Tijdens mijn vrijgezellenweekend keek je alsof je de vreselijkste tijd van je leven had en je liet de tweede avond ook nog eens verstek gaan. Eigenlijk begrijp ik niet waarom je bent meegegaan. Als je een probleem hebt met mij, Holly, dan heb ik liever dat je het recht in mijn gezicht zegt in plaats van zo’n vreselijke saaie piet te zijn!’

Holly staarde geschokt naar de hoorn. Ze kon niet geloven dat Denise zulke dingen zei. Ze kon niet geloven dat Denise zo dom en zo egoïstisch was te denken dat het allemaal met haar te maken had en niet met Holly’s persoonlijke beslommeringen. Geen wonder dat ze het gevoel had gek te worden als zelfs haar beste vriendin haar niet begreep.

‘Dat is de meest egoïstische opmerking die ik ooit iemand heb horen maken.’ Holly deed haar best om zich in te houden, maar ze wist dat haar stem boos klonk.

‘Ik egoïstisch?’ gilde Denise. ‘Jij bent degene die zich tijdens mijn vrijgezellenweekend in de hotelkamer verstopte! Míjn vrijgezellenweekend! En jij bent nota bene mijn erebruidsmeisje!’

‘Ik was met Sharon op de kamer, dat wist je!’ verdedigde Holly zichzelf.

‘O, lulkoek! Sharon redt zich heus wel. Ze is verdomme zwanger en niet stervende, dus je hoeft niet zeven dagen per week vierentwintig uur aan haar zijde te waken!’

Denise zweeg toen ze zich realiseerde wat ze had gezegd.

Holly’s bloed kookte en toen ze sprak trilde haar stem van woede. ‘En jij vraagt je af waarom ik niet met jou uitga? Vanwege dit soort domme, ongevoelige opmerkingen. Heb je er ooit een seconde bij stilgestaan dat het misschien heel moeilijk voor me is? Het feit dat jullie allemaal over die vervloekte bruiloft praten en hoe gelukkig je bent en hoe opgewonden je bent en hoe je niet kunt wachten de rest van je leven met Tom in huwelijksgeluk door te brengen? Voor het geval je het niet hebt gemerkt, Denise, ik heb die kans nooit gekregen, omdat mijn man is overleden. Maar ik ben heel blij voor je, echt. Ik vind het fantastisch dat je gelukkig bent en ik vraag helemaal niet om een bijzondere behandeling, ik vraag alleen om een beetje geduld en begrip dat ik hier niet met een paar maanden over heen ben! Wat het bal betreft, ik ben niet van plan naar een plek te gaan, waar Gerry en ik de afgelopen tien jaar samen naar toe zijn gegaan. Misschien begrijp je dat niet, Denise, maar gek genoeg vind ik het een beetje moeilijk en dat is zacht uitgedrukt. Dus reserveer geen stoel voor mij, ik vind het helemaal niet erg thuis te blijven!’ schreeuwde ze en smeet de hoorn op de haak. Ze barstte in tranen uit en legde snikkend haar hoofd op haar bureau. Ze voelde zich verloren. Zelfs haar beste vriendin begreep haar niet. Misschien was ze bezig gek te worden. Misschien zou ze al over Gerry heen moeten zijn. Misschien gold dat voor normale mensen als hun geliefde gestorven was. Ze had het boek met regels voor weduwen moeten kopen om te zien wat de aanbevolen rouwperiode was, zodat ze haar familie en vriendinnen niet steeds tot last was.

Ten slotte snikte ze nog zachtjes na en luisterde naar de stilte om haar heen. Het drong tot haar door dat iedereen haar gehoord moest hebben en ze voelde zich zo opgelaten dat ze niet naar het toilet durfde te gaan om haar neus te snuiten. Haar hoofd gloeide en haar ogen waren gezwollen. Ze veegde met haar mouw over haar betraande gezicht.

‘Shit!’ vloekte ze en veegde enkele paperassen van haar bureau toen ze merkte dat ze foundation, mascara en lippenstift aan de mouw van haar veschikkellukke dure witte shirt had afgeveegd. Toen er zacht op haar deur werd geklopt, ging ze rechtop zitten.

‘Binnen,’ zei ze met bevende stem.

Chris kwam met twee bekers thee haar kantoortje binnen.

‘Thee?’ vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen en ze glimlachte zwakjes toen ze zich het grapje over thee herinnerde dat ze tijdens het sollicitatiegesprek had gemaakt. Hij zette de beker voor haar neer en ging ontspannen in de stoel tegenover haar zitten.

‘Heb je een slechte dag?’ vroeg hij zo vriendelijk mogelijk als zijn norse stem toeliet.

Ze knikte terwijl de tranen langs haar wangen biggelden. ‘Neem me niet kwalijk, Chris.’ Ze wuifde met haar hand en probeerde zich te vermannen. ‘Het zal mijn werk niet beïnvloeden,’ zei ze bibberig.

Hij maakte een afwimpelend gebaar. ‘Daar maak ik me geen zorgen over, Holly, je doet je werk fantastisch.’

Ze glimlachte dankbaar om het compliment. In elk geval deed ze iets goed.

‘Zou je graag vroeger naar huis willen?’

‘Nee, dank je. Werken leidt mijn gedachten af.’

Hij schudde bedroefd zijn hoofd. ‘Dat is niet de manier om het aan te pakken, Holly. En ik kan het weten. Ik heb me in mijn werk begraven en dat helpt niet. Althans, niet op de lange termijn.’

‘Maar jij lijkt gelukkig,’ zei ze met een bevend stemmetje.

‘Lijken en zijn zijn twee verschillende dingen. En ik wéét dat jij dat weet.’

Ze knikte bedroefd.

‘Je hoeft niet de hele tijd dapper te zijn, weet je.’ Hij gaf haar een tissue.

‘Ik ben helemaal niet dapper.’ Ze snoot haar neus.

‘Wel eens van het gezegde gehoord dat je bang moet zijn om dapper te kunnen zijn?’

Holly dacht na. ‘Maar ik ben niet dapper, ik ben alleen bang.’

‘Ach, we zijn allemaal wel eens bang. Kijk eens naar wat je hier allemaal hebt gedaan!’ Hij spreidde zijn armen. ‘En kijk hier eens.’ Hij bladerde door het tijdschrift. ‘Dat is het werk van een heel dapper persoon.’

Holly glimlachte. ‘Ik hou van mijn werk.’

‘En dat is goed nieuws! Maar je moet leren om van meer dan alleen je werk te houden.’

Holly fronste haar wenkbrauwen. Ze hoopte niet dat dit het soort praatje was van ga-met-een-andere-man-naar-bed-om-die-ene te vergeten.

‘Ik bedoel dat je moet leren om van jezelf te houden, dat je moet leren om van je nieuwe leven te houden. Je hele leven mag zich niet rond je werk afspelen. Er is meer.’

Holly keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Over de pot die de ketel verwijt gesproken.

‘Ik weet het, ik ben een wandelend voorbeeld,’ knikte hij. ‘Maar ik ben ook bezig het te leren...’ Hij legde zijn hand op het bureau en veegde denkbeeldige kruimels weg, terwijl hij nadacht over wat hij wilde zeggen. ‘Ik hoorde dat je geen zin hebt naar het bal te gaan.’

Holly kromp ineen, hij had het gesprek met Denise gehoord.

‘Er waren honderdduizend plekken waar ik niet meer heen wilde toen Maureen was gestorven,’ vervolgde hij verdrietig. ‘We gingen altijd elke zondag in de botanische tuinen wandelen en ik kon er gewoon niet meer heen toen zij er niet meer was. Elke bloem en elke boom die daar groeit bevat ontelbare herinneringen. De bank waar we altijd zaten, haar lievelingsboom, haar lievelingsrozentuin, alles herinnert me aan haar.’

‘Ben je teruggegaan?’ vroeg Holly. Ze nam een slokje thee en voelde dat ze warm werd vanbinnen.

‘Een paar maanden geleden,’ zei hij bedroefd. ‘Ik vond het ontzettend moeilijk, maar ik heb het gedaan en nu ga ik elke zondag. Je moet de confrontatie aangaan, Holly, en positief denken. Ik zeg tegen mezelf dat het een plek is waar we vroeger lachten, huilden en ruzie maakten en als ik daar ben en me al die mooie momenten herinner, voel ik me inniger met die momenten verbonden. Je kunt de liefde die je had vieren in plaats van je ervoor te verstoppen.’

Hij leunde naar voren en keek haar doordringend aan. ‘Sommige mensen gaan zoekend door het leven en vinden hun zielsverwanten nóóit. Nóóit. Jij en ik hebben onze zielsverwanten wél gevonden, we mochten alleen niet zo heel lang van ze genieten. Dat is triest, maar zo is het leven! Dus ga naar dat bal, Holly, en omarm het feit dat je iemand had van wie je hield en die van jou hield.’

Tranen biggelden langs haar wangen toen ze besefte dat hij gelijk had. Ze moest zich Gerry blijven herinneren en blij zijn met de liefde die ze hadden gedeeld en met de liefde die ze nog steeds voelde, maar ze moest er niet meer om huilen en niet meer verlangen naar de vele jaren met hem die nooit zouden komen. Ze dacht aan de zin die hij in zijn laatste brief aan haar had geschreven: ‘Vergeet onze prachtige herinneringen niet, maar wees niet bang om meer herinneringen te maken.’ Ze moest Gerry’s geest die haar achtervolgde te ruste leggen, maar de herinnering aan hem levend houden.

Er was na zijn dood nog leven voor haar.

==

==

Hoofdstuk vijfenveertig

==

‘Het spijt me zo, Denise,’ verontschuldigde Holly zich tegenover haar vriendin. Ze zaten in het personeelskamertje in de winkel van Denise, omringd door dozen met kleerhangers, rekken vol kleding, tassen en accessoires die her en der verspreid lagen. Er hing een muffe lucht vanwege het stof dat op de vele rekken met kleding was neergedaald, rekken die daar al heel lang stonden. Een beveiligingscamera aan de muur staarde naar hen en nam hun gesprek op.

Holly bestudeerde Denise’s gezicht en zag dat haar vriendin haar lippen op elkaar perste en fanatiek met haar hoofd knikte alsof ze Holly op die manier duidelijk wilde maken dat het oké was.

‘Nee, het is niet oké.’ Holly ging op het puntje van haar stoel zitten en probeerde een serieus gesprek te voeren. ‘Het was niet mijn bedoeling om boos te worden toen we met elkaar over de telefoon spraken. Dat ik deze dagen extra gevoelig ben, geeft me nog niet het recht tegen jou uit te varen.’

Denise leek eindelijk haar moed bijeengeraapt te hebben om iets te zeggen. ‘Nee, je had gelijk, Holly...’

Holly schudde haar hoofd en wilde haar tegenspreken, maar Denise gaf haar geen kans. ‘Ik ben zo vol van de bruiloft dat ik er niet bij stil heb gestaan hoe jij je voelt.’ Ze keek naar haar vriendin. Haar gezicht stak bleek af tegen het zwarte colbertje. Het ging zo goed met Holly dat ze allemaal vergaten dat ze nog steeds met de geesten uit haar verleden moest afrekenen.

‘Maar het is je goed recht er vol van te zijn,’ hield Holly vol.

‘En het is jouw goed recht bedroefd te zijn,’ zei Denise ferm. ‘Ik dacht niet na, ik dacht gewoon niet na.’ Ze legde haar handen op haar wangen en schudde haar hoofd. ‘Je moet niet naar het bal gaan als je je ongemakkelijk voelt. Heus, we begrijpen het allemaal.’ Ze pakte Holly’s handen vast.

Holly voelde zich verward. Chris had haar weten te overtuigen naar het bal te gaan en nu zei haar beste vriendin dat het in orde was als ze niet ging. Ze had hoofdpijn en dat beangstigde haar. Ze nam afscheid van Denise en beloofde dat ze haar later zou bellen om te laten weten of ze mee zou gaan of niet.

Ze liep naar het kantoor terug en voelde zich nog onzekerder dan eerst. Misschien had Denise gelijk, het was maar een stom bal en ze hoefde niet te gaan als ze geen zin had. Maar het was wel een stom bal dat verschrikkelijk symboliserend was voor haar tijd met Gerry. Het was een avond waar ze allebei van genoten, een avond die ze met vrienden doorbrachten en op hun favoriete nummers dansten. Als ze zonder hem naar het bal ging, zou ze met die traditie breken en gelukkige herinneringen vervangen door een heel andere herinnering. En dat wilde ze niet. Ze wilde zich aan alle flarden van herinneringsbeelden van haar en Gerry vastklampen. Het was eng dat ze zich zijn gezicht steeds minder goed voor de geest kon halen. Als ze over hem droomde, was hij altijd iemand anders – een persoon die ze in haar fantasie bedacht met een ander gezicht en een andere stem.

Zo nu en dan belde ze zijn mobiele nummer om zijn stem op zijn voicemail te horen. Zijn geur was uit huis verdwenen, zijn kleren waren op zijn bevel weggedaan. Hij verdween geleidelijk uit haar hoofd en ze klampte zich aan alles vast wat aan hem herinnerde. Ze dacht met opzet elke avond aan hem voordat ze ging slapen, in de hoop dat ze over hem zou dromen. Ze had zelfs zijn favoriete aftershave gekocht en overal door het huis gesprenkeld om zich niet zo alleen te voelen. Soms was ze ergens anders en dan voerde een vertrouwde geur of bekend liedje haar terug naar een andere tijd en een andere plek. Een tijd die gelukkiger was.

Dan ving ze een glimp van hem op terwijl hij over straat liep of in een auto voorbijreed en dan achtervolgde ze die persoon kilometers lang, alleen om tot de ontdekking te komen dat hij het niet was, maar iemand die heel erg op hem leek. Het leek alsof ze hem gewoon niet los kon laten. Ze kon hem niet loslaten omdat ze hem niet los wilde laten en ze wilde hem niet loslaten omdat hij het enige was wat ze had. Maar ze had hem niet echt, dus voelde ze zich verloren en in verwarring gebracht.

Ze liep langs Hogan’s en besloot even binnen te wippen. Ze voelde zich veel meer op haar gemak met Daniel. Sinds dat etentje toen Holly zich in zijn gezelschap zo ontzettend ongemakkelijk had gevoeld, had ze zich gerealiseerd dat ze zich aanstelde. Ze begreep nu waarom ze zich zo had gevoeld, want de enige hechte vriendschap die ze ooit met een man had gehad was met Gerry en dat was een romantische relatie. Het idee om zo’n hechte band met Daniel te krijgen leek vreemd en uitzonderlijk en sindsdien had Holly zichzelf ervan overtuigd dat ze geen romantische band hoefde te hebben om met een man bevriend te kunnen zijn. Ook al was de man in kwestie knap.

En de ongedwongenheid die ze bij hem voelde was een gevoel van kameraadschap geworden. Dat had ze vanaf het moment dat ze hem ontmoette voor hem gevoeld. Ze konden uren praten over haar gevoelens, haar leven, zijn gevoelens, zijn leven en ze wisten dat ze een gemeenschappelijke vijand hadden: eenzaamheid. Ze wist dat hij aan een ander soort verdriet leed en ze hielpen elkaar door moeilijke dagen heen wanneer ze behoefte hadden aan een luisterend oor of aan iemand die hen aan het lachen maakte. En er waren veel van die dagen.

‘En?’ zei hij en kwam achter de bar vandaan. ‘Gaat Assepoester naar het bal?’

Holly trok glimlachend haar neus op en wilde zeggen dat ze niet ging toen ze zich bedacht. ‘Ga jij?’

Hij trok glimlachend zijn neus op en ze lachte. ‘Tja, het wordt natuurlijk weer een geval van stelletjes onder elkaar. Ik denk niet dat ik nog een avondje met Sam en Samantha of Robert en Roberta overleef.’ Hij pakte een barkruk voor haar en ze ging zitten.

Holly giechelde. ‘We kunnen natuurlijk vreselijk onbeschoft doen en ze allemaal negeren.’

‘Wat heeft het dan voor zin om te gaan?’ Daniel ging naast haar zitten en zette zijn gelaarsde voet op het voetensteuntje van haar kruk. ‘Je verwacht toch niet dat ik de hele avond met jou praat, of wel? We hebben elkaar de oren van het hoofd gekletst, misschien heb ik ook wel genoeg van jou.’

‘Zoals je wilt!” Holly deed alsof ze beledigd was. ‘Ik was toch van plan je te negeren.’

‘Poeh!’ Daniel veegde zijn voorhoofd af en keek quasi opgelucht. ‘In dat geval ga ik zeker.’

Holly werd serieus. ‘Ik geloof dat ik het moet doen.’

Daniel hield op met lachen. ‘In dat geval gaan we.’

Holly glimlachte naar hem. ‘Volgens mij is het ook goed voor jou, Daniel,’ zei ze zacht.

Hij haalde zijn voet van haar kruk weg, draaide zijn hoofd om en keek om zich heen. ‘Holly, het gaat goed met me,’ zei hij niet overtuigend.

Holly sprong van haar kruk, legde haar handen op zijn wangen en kuste hem ruw op zijn voorhoofd. ‘Daniel Connelly, hou nou eens op met de sterke macho uit te hangen. Daar trap ik toch niet in.’

Ze namen afscheid en Holly marcheerde vastbesloten naar kantoor terug: ze was niet van plan om weer van gedachten te veranderen. Ze liep luidruchtig naar boven en marcheerde langs Alice die nog steeds dromerig naar haar artikel keek.

‘John Paul!’ schreeuwde Holly. ‘Ik moet een jurk hebben, snel!’

==

==

Hoofdstuk zesenveertig

==

Holly liep nerveus door haar slaapkamer en wist dat ze op moest schieten. De laatste twee uur had ze niets anders gedaan dan zich opmaken en weer in tranen uitbarsten, waardoor haar make-up uitliep en ze zich vervolgens weer opnieuw op moest maken. Ze bracht voor de vierde keer mascara aan en bad dat ze geen tranen meer had die avond. Die kans was zeer onwaarschijnlijk, maar het kon nooit kwaad om hoop te koesteren.

‘Assepoester, je prins is gearriveerd!’ schreeuwde Sharon naar boven.

Holly’s hart sloeg op hol, ze had meer tijd nodig. Ze moest even zitten om eens goed na te denken of ze wel of niet naar het bal zou gaan, want ze was alle redenen vergeten om wel te gaan. En nu werd ze alleen met bedenkingen geconfronteerd.

Redenen om niet te gaan: ze had helemaal geen zin, ze zou de hele avond huilen, ze zou aan een tafel zitten met allemaal zogenaamde vrienden, die geen contact meer met haar hadden gezocht sinds Gerry gestorven was, ze voelde zich vreselijk, ze zag er vreselijk uit en Gerry zou er niet zijn.

Redenen om wel te gaan: ze had een overweldigend gevoel dat zei dat ze moest gaan.

Ze haalde langzaam adem en deed haar best om een volgende tranenvloed tegen te houden.

‘Holly, wees sterk, je kunt het,’ fluisterde ze tegen haar spiegelbeeld. ‘Je moet dit doen, het zal je helpen, het zal je sterker maken.’ Ze herhaalde dit steeds weer tegen zichzelf tot de deur kraakte en ze geschrokken omkeek.

‘Sorry,’ verontschuldigde Sharon zich en kwam binnen. ‘O, Holly, je ziet er fantastisch uit!’ riep ze opgetogen.

‘Ik zie er vreselijk uit,’ gromde Holly.

‘O, hou daar nou eens mee op,’ zei Sharon boos. ‘Ik lijk wel een luchtballon, maar je hoort mij toch niet klagen? Accepteer het feit dat je een kanjer bent!’ Ze glimlachte naar haar in de spiegel. ‘Heus, het komt allemaal goed.’

‘Ik wil vanavond gewoon thuis blijven, Sharon. Ik moet vanavond Gerry’s laatste envelop openmaken.’ Holly kon niet geloven dat het moment was aangebroken de laatste envelop open te maken. Na morgen zouden er geen lieve woorden van Gerry meer zijn en ze had nog steeds het gevoel dat ze niet zonder kon. In al haar opwinding destijds in april had ze niet kunnen wachten tot de maanden verstreken zodat ze de enveloppen open kon scheuren en dat keurige handschrift kon lezen, maar ze had te vurig gewenst dat de tijd snel zou verstrijken en nu was het eind gekomen. Ze wilde vanavond binnen blijven en van hun laatste bijzondere moment genieten.

‘Ik weet het,’ zei Sharon begrijpend. ‘Maar dat kan wel een paar uurtjes wachten, nietwaar?’

Holly stond op het punt om nee te zeggen toen John naar boven schreeuwde: ‘Kom, meiden! De taxi staat te wachten! We moeten Tom en Denise ophalen!’

Voordat Holly Sharon naar beneden volgde, trok ze de lade van haar kaptafel open en pakte Gerry’s brief van november die ze weken geleden had opengemaakt. Ze had behoefte aan zijn bemoedigende woorden die haar nu moesten helpen. Ze streek met haar vingertoppen over de inkt en stelde hem zich in gedachten voor terwijl hij het kaartje schreef. Ze stelde zich het gezicht voor dat hij altijd trok als hij schreef en waarmee ze hem altijd had geplaagd. Hij keek dan steevast uiterst geconcentreerd en het puntje van zijn tong gleed over zijn lippen. Ze hield van dat gezicht. Ze miste dat gezicht.

Ze haalde het kaartje uit de envelop. Zijn woorden moesten haar kracht geven. Elke dag las ze het weer:

==

Assepoester gaat deze maand naar het bal. En ze zal er betoverend en prachtig uitzien en zoals altijd de tijd van haar leven hebben... Maar dit jaar geen witte jurkjes...

==

PS: Ik hou van je...

==

Holly haalde diep adem en liep naar beneden.

‘Wauw,’ zei Daniel en zijn mond viel open. ‘Je ziet er fantastisch uit, Holly.’

‘Ik zie er vreselijk uit,’ gromde Holly en Sharon keek haar streng aan. ‘Maar bedankt,’ voegde ze er snel aan toe. John Paul had haar geholpen met het uitkiezen van een simpele zwarte halterjurk met een split die tot halverwege haar dij reikte. Dit jaar geen witte jurkjes.

Ze namen allemaal plaats in de taxibusje en telkens wanneer ze stoplichten naderden, bad Holly dat het licht op rood zou springen. Maar ze had geen geluk. Dat zou haar veel te goed uitkomen. Natuurlijk waren er nu geen files in de straten van Dublin en ze bereikten het hotel in recordtijd. Ondanks haar gebeden kwam er geen modderlawine van de Dublin Mountains naar beneden glijden en was er geen vulkaanuitbarsting. Geloof het of niet, maar zelfs de hel weigerde los te breken.

Ze liepen naar de tafel die vlak bij de ingang stond en Holly keek strak naar de grond toen ze de ogen van de vrouwen op zich voelde die wanhopig graag wilden weten hoe de nieuwkomers gekleed waren. Toen ze voldaan vaststelden dat ze nog steeds de mooiste waren, keken ze weg en vervolgden hun gesprek. De vrouw die achter de tafel zat glimlachte. ‘Hallo Sharon, hallo John, hai Denise... och hemeltje!’ Waarschijnlijk had haar vlekkerige, bruine gezicht nog witter kunnen worden als ze zich niet met bruinmakende crème had ingesmeerd, maar daar was Holly niet zeker van. ‘O, hallo, Holly, wat goed van je om te komen aangezien...’ Ze maakte de zin niet af en bladerde snel door de gastenlijst om hun namen af te strepen.

‘Laten we naar de bar gaan,’ zei Denise. Ze gaf Holly een arm en trok haar weg van de vrouw achter de tafel.

Terwijl ze door de zaal naar de bar liepen, hield een vrouw die Holly in maanden niet had gesproken haar staande. ‘Holly, het spijt me zo voor je. Gerry was zo’n aardige man.’

‘Dank je,’ glimlachte Holly en werd weer door Denise meegetrokken. Ten slotte bereikten ze de bar.

‘Hai Holly,’ klonk een bekende stem achter haar.

Holly draaide zich om. ‘O, hallo, Paul,’ begroette ze de forse zakenman die het liefdadigheidsbal sponsorde. Hij was lang en veel te dik, met een knalrood gezicht dat waarschijnlijk te wijten was aan stress, omdat hij een van de meest succesvolle bedrijven in Ierland had. En natuurlijk omdat hij te veel dronk. Hij wekte de indruk alsof hij stikte omdat zijn vlinderdas veel te strak zat en hij trok er steeds ongemakkelijk aan. De knopen van zijn smoking leken op springen te staan. Holly kende hem niet goed, hij was gewoon een van de mensen die ze elk jaar weer op het bal tegenkwam.

‘Je ziet er zoals altijd beeldschoon uit.’ Hij kuste haar op haar wang. ‘Kan ik iets te drinken voor je bestellen?’ Hij stak zijn hand op om de aandacht van de barkeeper te trekken.

‘Nee, dank je,’ glimlachte ze.

‘Ach, doe me een plezier,’ zei hij en haalde zijn uitpuilende portefeuille uit zijn zak. ‘Wat wil je drinken?’

Holly gaf zich gewonnen. ‘Een glas witte wijn, alsjeblieft.’

‘Ik zal maar meteen iets te drinken bestellen voor die ellendige echtgenoot van je,’ zei hij lachend. ‘Wat drinkt hij?’ vroeg hij en keek om zich heen op zoek naar Gerry.

‘Hij is er niet, Paul,’ zei Holly ongemakkelijk.

‘En waarom niet? De droogkloot. Wat is er aan de hand?’ vroeg Paul op luide toon.

‘Eh... hij is dit jaar overleden, Paul,’ zei Holly vriendelijk, omdat ze hem niet in verlegenheid wilde brengen.

‘O.’ Paul werd nog roder en hij schraapte nerveus zijn keel. Hij staarde naar de bar. ‘Dat spijt me heel erg,’ stamelde hij. Hij wendde zijn gezicht af en trok weer aan zijn vlinderdas.

‘Dank je,’ zei Holly, terwijl ze in gedachten de seconden telde tot hij een excuus verzon om het gesprek af te breken. Hij ging na drie seconden weg met het excuus dat zijn vrouw op haar drankje wachtte. Holly bleef alleen bij de bar achter, want Denise was inmiddels met hun drankjes naar de groep gelopen. Ze pakte haar glas wijn en liep haar achterna.

‘Hai Holly.’

Ze draaide zich om.

‘O, hallo, Jennifer.’ Ze stond weer tegenover een vrouw die ze alleen van het bal kende. Ze was behangen met sieraden en droeg een verschrikkelijk overdreven baljurk, compleet met oranje, zijden handschoentjes. Het blonde haar was bijna wit en haar huid was donker en leerachtig vanwege te veel zon.

‘Hoe gaat het met je? Je ziet er fantastisch uit en die jurk is ook fantastisch!’ Ze nipte van haar champagne en bekeek Holly van top tot teen.

‘Goed, dank je. Hoe gaat het met jou?’

‘Gewoon fantastisch, dank je. Is Gerry er niet?’ Ze keek om zich heen.

‘Nee, Gerry is in februari overleden,’ herhaalde ze vriendelijk.

‘Och, wat erg.’ Ze zette haar glas op het tafeltje naast haar neer en drukte haar oranje handen tegen haar gezicht. ‘Dat wist ik niet,’ zei ze en keek haar bezorgd aan. ‘Hoe gaat het nu met je, arm ding?’ Ze legde haar hand op Holly’s arm.

‘Goed, dank je,’ herhaalde Holly glimlachend om de sfeer luchtig te houden.

‘Och, arm ding,’ zei Jennifer zacht en keek haar meelevend aan. ‘Wat zul je daar kapot van zijn.’

‘Tja, het is heel zwaar, maar ik red me wel. Ik moet proberen positief te blijven, begrijp je?’

‘Goh, ik begrijp niet hoe je dat kunt. Wat een vreselijk nieuws.’ Ze bleef Holly doordringend aankijken. Het leek wel of ze nu anders naar haar keek. Het viel Holly op dat haar ogen anders waren. Ze knikte maar wat en wenste dat dit mens eens ophield met haar te vertellen wat ze al wist.

‘Was hij ziek?’ vroeg ze nieuwsgierig.

‘Ja, hij had een hersentumor,’ legde Holly uit.

‘Och kind, wat verschríkkelijk. En hij was nog zo jóng.’

Elk woord dat ze benadrukte klonk als een hoge, snerpende kreet.

‘Ja, hij was heel jong... maar we hebben een heel gelukkig leven gehad, Jennifer.’ Holly deed weer haar best om de sfeer positief te houden, maar dat was een begrip dat deze vrouw zo te horen vreemd was.

‘Ja, dat is zo, maar het is zo jammer dat het maar zo kort was. Dat moet afschuwelijk voor je zijn. Werkelijk afschúwelijk en zo onéérlijk. Je zult je vast heel ellendig voelen, nietwaar? En hoe ben je in hemelsnaam hier verzeild geraakt? Met al die stelletjes?’ Ze keek naar de stelletjes alsof ze plotseling iets smerigs rook.

‘Tja, je moet gewoon leren verder te gaan,’ glimlachte Holly.

‘Natuurlijk. Maar het moet zo moeilijk zijn. O, wat verschríkkelijk.’ Ze drukte weer haar oranje handen tegen haar wangen en keek ontzet.

Holly glimlachte en sprak met opeengeklemde kaken. ‘Ja, het is moeilijk, maar zoals ik al zei, je moet positief blijven denken en verdergaan. Over verdergaan gesproken, ik moest me maar eens bij mij vrienden voegen,’ zei ze beleefd en ging er snel vandoor.

‘Alles in orde?’ vroeg Daniel.

‘Ja, dank je,’ herhaalde ze voor de tiende keer die avond. Ze keek naar Jennifer die met haar vriendinnen stond te praten en naar haar en Daniel keek.

‘Ik ben er!’ kondigde een luide stem bij de deur aan. Holly draaide zich om en zag het feestbeest Jamie met zijn armen in de lucht staan. ‘Ik heb weer mijn pinguinkostuum aangetrokken en het feest kan beginnen!!!’ Hij maakte een dansje voordat hij zich bij hun groep voegde en trok de aandacht van iedereen in de zaal. Precies wat hij wilde. Hij begroette de mannen met een handdruk en de vrouwen met een kus op de wang en deed het soms andersom, hetgeen ontzettend grappig moest zijn. Toen hij voor Holly stond, keek hij een paar keer van Holly naar Daniel. Hij gaf Daniel stijf een hand, kuste Holly heel vluchtig op haar wang alsof ze een ziekte had en maakte zich snel uit de voeten. Holly probeerde kwaad de brok in haar keel door te slikken. Dat was heel erg onbeschoft.

Zijn vrouw Helen glimlachte verlegen naar Holly vanaf de andere kant van de kring maar kwam niet naar haar toe. Dat verbaasde Holly niet. Ze hadden het niet kunnen opbrengen het tien minuten durende ritje naar haar huis af te leggen nadat Gerry was gestorven, dus ze kon moeilijk van Helen verwachten dat ze tien passen zou doen om haar gedag te zeggen. Ze negeerde haar en knoopte een gesprek met haar echte vrienden aan, de mensen die haar het afgelopen jaar hadden gesteund.

Holly lachte om een hilarisch verhaal van Sharon toen iemand haar zachtjes op de schouder klopte. Ze draaide zich lachend om en keek in het gezicht van een heel bedroefd kijkende Helen.

‘Hai Helen,’ zei ze vrolijk.

‘Hoe gáát het met je?’ vroeg Helen zacht en legde haar hand op Holly’s arm.

‘Prima,’ knikte Holly. ‘Luister naar dit verhaal, het is echt heel grappig,’ glimlachte ze en luisterde weer naar Sharon.

Helen liet haar hand op Holly’s arm liggen en tikte na een poosje weer op haar schouder. ‘Ik bedoel hoe gaat het ermee sinds Gerry...’

Holly gaf het op om naar Sharon te luisteren.

‘Sinds Gerry dood is, bedoel je?’ Holly begreep dat mensen zich in dit soort situaties opgelaten voelden, dat overkwam Holly ook vaak, maar ze vond dat als ze er zelf over begonnen, ze ook volwassen genoeg moesten zijn om het gesprek naar behoren af te maken.

Helen kromp in elkaar. ‘Eh ja, maar ik wilde het niet zeggen...’

‘Het geeft niet, Helen, ik heb het geaccepteerd.’

‘O, ja?’

‘Natuurlijk.’ Holly fronste haar voorhoofd.

‘Ik heb je al zo lang niet meer gezien en ik begon me zorgen te maken...’

Holly lachte. ‘Helen, ik woon nog steeds bij je om de hoek, mijn telefoonnummer is nog steeds hetzelfde, en dat geldt ook voor mijn mobiele nummer. Je wist waar je me kon vinden, als je je werkelijk zo veel zorgen om mij maakte.’

‘O, ja, maar ik wilde je niet lastig vallen...’ Ze maakte de zin niet af alsof dat verklaarde waarom ze sinds de begrafenis geen contact meer met Holly had gezocht.

‘Vrienden vallen elkaar nooit lastig, Helen,’ zei Holly beleefd, maar ze hoopte dat de boodschap overkwam.

Helen bloosde licht en Holly wendde zich tot Sharon die haar wat vroeg.

‘Wil je de stoel naast je voor mij vrijhouden, Holly? Ik moet weer naar het toilet,’ vroeg Sharon terwijl ze een huppeldansje uitvoerde.

‘Alweer?’ flapte Denise eruit. ‘Je bent vijf minuten geleden nog geweest!’

‘Ja nou, dat gebeurt nu eenmaal als je zeven maanden oude baby op je blaas drukt,’ legde ze uit en waggelde naar de toiletten.

‘De baby is in werkelijkheid geen zeven maanden oud, nietwaar?’ zei Denise die haar gezicht vol rimpels trok. ‘Technisch gesproken is de baby minus zeven maanden, want anders zou de baby negen maanden zijn wanneer hij ter wereld komt en dan zou je z’n eerste verjaardag al na drie maanden moeten vieren. En baby’s kunnen meestal lopen tegen de tijd dat ze een jaar zijn.’

Holly keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Denise, waarom kwel je jezelf met zulke gedachten?’

Denise fronste haar voorhoofd en wendde zich tot Tom. ‘Ik heb gelijk, hè, Tom?’

‘Ja, lieveling.’ Hij glimlachte liefdevol naar haar.

‘Lafaard,’ plaagde Holly Tom.

De bel klonk ten teken dat het tijd was aan tafel te gaan en iedereen begaf zich naar de eetzaal. Holly ging zitten en zette haar nieuwe handtas op de stoel naast haar om die voor Sharon vrij te houden. Helen kwam aangelopen en trok de stoel naar achteren met de bedoeling te gaan zitten.

‘Sorry Helen, maar Sharon heeft me gevraagd om deze stoel voor haar vrij te houden,’ legde Holly beleefd uit.

Helen maakte een afwimpelend gebaar. ‘O, dat vindt Sharon niet erg.’ Ze plofte op de stoel neer en verpletterde Holly’s nieuwe handtas. Even later kwam Sharon en ze trok teleurgesteld een pruillip toen ze zag dat ze niet naast haar vriendin zou zitten. Holly wees verontschuldigend naar Helen. Sharon rolde met haar ogen, stak haar vingers in haar mond en deed of ze moest kokhalzen. Holly giechelde.

‘Goh, jij bent in een opperbeste stemming,’ zei Jamie tegen Holly, op een toon die duidelijk maakte dat hij niet erg geïmponeerd was.

‘Is er een reden waarom ik dat niet zou moeten zijn?’ antwoordde Holly stekelig.

Jamie gaf een of ander gevat antwoord, waar enkele mensen om lachten omdat het zó grappig was en Holly negeerde hem. Ze vond hem niet meer grappig en dat was opmerkelijk aangezien zij en Gerry altijd tot het groepje hadden behoord dat aan zijn lippen hing. Nu vond ze hem ronduit stom.

‘Gaat het wel?’ vroeg Daniel zachtjes naast haar.

‘Ja, prima,’ zei ze en nam een slokje wijn.

‘Je hoeft je voor mij niet groot te houden, Holly. Ik ben het,’ zei hij lachend.

Holly glimlachte kreunend. ‘De mensen zijn heel aardig door hun deelneming te betuigen, maar ik heb het gevoel dat ik weer op zijn begrafenis ben. Ik moet doen alsof ik heel sterk ben, een soort superwoman, ook al zien sommige mensen het liefst dat ik helemaal kapot ben van verdriet, omdat het zo verschríkkelijk is,’ imiteerde ze Jennifer en rolde met haar ogen. ‘En dan zijn er nog de mensen die het niet weten en dit is écht helemáál niet de plek om het hun te moeten vertellen, dus is het allemaal heel gênant omdat mensen zich opgelaten voelen.’

Daniel luisterde geduldig en toen ze eindelijk was uitgesproken, knikte hij. ‘Ik begrijp het. Toen Laura en ik uit elkaar gingen had ik het gevoel dat ik maanden achtereen overal waar ik kwam moest vertellen dat we uit elkaar waren. Maar het goede is dat het nieuws zich verspreidt en dan hoef je niet meer aldoor van die gênante gesprekken te voeren.’

‘Heb je trouwens nog wat van Laura gehoord?’ vroeg Holly. Ze vond het heerlijk om lekker gemeen over Laura te roddelen ook al had ze haar nooit ontmoet. Ze vond het enig naar Daniel’s verhalen te luisteren en om het er vervolgens de hele avond over te hebben hoe ze haar haatten. Het doodde de tijd en op dit moment moest Holly echt voorkomen dat ze weer een gesprek met Helen zou moeten voeren.

Daniel’s ogen lichtten op. ‘Ja, ik heb inderdaad een nieuwe roddel,’ lachte hij.

‘Ooo, fijn, ik ben dol op roddels,’ zei Holly die zich verheugd in de handen wreef.

‘Nou, Charlie is een vriend van mij en hij werkt als barkeeper in het hotel van Laura’s vader. Hij vertelde me dat haar vriendje avances maakte tegen een vrouw die in het hotel logeerde en dat Laura hem heeft betrapt en dat ze nu uit elkaar zijn.’ Hij lachte gemeen en zijn ogen twinkelden. Hij vond het prachtig dat zijn ex-vriendin hartzeer had.

Holly verstijfde want dat verhaal kwam nogal bekend voor. ‘Eh... Daniel, van welk hotel is Laura’s vader eigenaar?’

‘De Galway Inn. Het is echt een sjofel geval, maar het ligt in een leuke buurt en wordt alleen door een weg van het strand gescheiden.’

‘O.’ Holly’s ogen werden groot en ze wist niet wat ze moest zeggen.

Daniel lachte. ‘Geweldig, hè? Laat ik je wel vertellen dat ik, als ik ooit de vrouw ontmoet die die twee uit elkaar heeft gedreven, de allerduurste fles champagne die ik voor haar kan vinden voor haar koop.’

Holly glimlachte zwakjes. ‘O ja...’ Dan kon hij beter nu vast gaan sparen... Holly keek Daniel nieuwsgierig aan en vroeg zich af wat Daniel in hemelsnaam ooit in Laura had gezien. Holly had er al haar geld om verwed dat die twee absoluut niet bij elkaar pasten. Laura leek zijn type niet, wat zijn type ook mocht zijn. Daniel was zo makkelijk in de omgang en Laura was... tja, Laura was een kreng. Holly kon geen ander woord bedenken.

‘Daniel?’ Holly streek nerveus haar haar achter haar oor en besloot hem te vragen wat hem in vrouwen aantrok.

Hij glimlachte naar haar en zijn ogen twinkelden nog steeds vanwege het goede nieuws dat zijn ex-vriendin en zijn beste vriend van vroeger uit elkaar waren. ‘Ja, Holly?’

‘Nou, ik vroeg me af... Laura lijkt me een beetje een... kreng om eerlijk te zijn.’ Ze beet op haar lip en bestudeerde zijn gezicht om te zien of ze hem beledigd had. Hij staarde uitdrukkingsloos naar de brandende kaars in het midden van de tafel en luisterde. ‘Eh...’ Ze had het gevoel dat ze heel voorzichtig moest zijn, omdat Laura Daniel’s hart had gebroken. ‘Eh, de vraag is eigenlijk, wat heb je ooit in haar gezien? Hoe konden jullie nu in hemelsnaam verliefd op elkaar worden? Jullie zijn allebei zo anders, althans zo te hóren zijn jullie heel anders.’ Ze krabbelde snel terug, want hij wist natuurlijk niet dat ze Laura had ontmoet. Daniel deed er een poosje het zwijgen toe en Holly was bang dat ze te ver was gegaan.

Hij maakte met moeite zijn ogen van het dansende vlammetje los en keek Holly aan. Om zijn lippen verscheen een bedroefde glimlach. ‘Laura is niet echt een kreng, Holly. Nou ja, wel omdat ze mij voor mijn beste vriend heeft verlaten... maar als mens, toen we nog samen waren, was ze nooit een kreng. Dramatisch, dat wel, maar een kreng, nee...’ Hij glimlachte en draaide zich naar Holly toe. ‘Je moet namelijk weten dat ik de drama’s in onze relatie heerlijk vond. Ik vond het opwindend, ze betoverde me, ik was in de ban van haar.’ Hij vertelde bevlogen over hun relatie en door de opwinding van de herinnering aan zijn verloren liefde ging hij sneller praten. ‘Ik vond het heerlijk om ’s morgens wakker te worden en me af te vragen hoe haar stemming die dag zou zijn, ik vond onze ruzies heerlijk, ik vond de hartstocht in die ruzies heerlijk en ik vond het heerlijk hoe we daarna de liefde met elkaar bedreven.’ Zijn ogen dansten. ‘Ze maakte altijd overal ophef van, maar ik veronderstel dat ik dat juist zo anders en aantrekkelijk aan haar vond. Ik hield mezelf altijd voor dat, zolang zij ophef maakte over onze relatie, het wel goed zat tussen ons. Als ze dat destijds niet zou hebben gedaan, zou het niet de moeite waard geweest zijn. Maar ik hield van de drama’s,’ herhaalde hij en geloofde er zelf steeds meer in. ‘Onze karakters waren totaal verschillend maar we vormden een goed paar. Je weet toch wat ze over tegenpolen zeggen...’ Hij glimlachte in zichzelf. ‘Ze was gewoon...’

‘Dramatisch,’ maakte Holly die het eindelijk begreep de zin voor hem af. Hij knikte.

Holly bestudeerde zijn gezicht toen hij verdwaald raakte in weer een andere herinnering. Ze veronderstelde dat iedereen van iedereen kon houden. Dat was het mooie aan de liefde: ze kwam in allerlei verschillende vormen, maten en vurigheid voor.

‘Je mist haar,’ zei Holly vriendelijk en legde haar hand op zijn arm.

Daniel ontwaakte uit zijn dagdroom en keek Holly doordringend aan. Er liep een rilling langs haar ruggengraat en de haartjes op haar armen gingen rechtop staan. Hij snoof luid en staarde weer voor zich uit. ‘Je zit er weer naast, Holly Kennedy.’ Hij schudde met samengetrokken wenkbrauwen zijn hoofd alsof ze iets heel bizars had gezegd. ‘Je zit er vollédig naast.’ Hij pakte zijn mes en vork en begon aan het voorgerecht. Holly nam een grote slok koud water en keek naar het bord met zalm dat voor haar werd neergezet.

Na het diner en een paar flessen wijn verder strompelde Helen op Holly toe – die ontsnapt was en bij Sharon en Denise was gaan zitten. Ze omarmde haar hartelijk en verontschuldigde zich met tranen in haar ogen dat ze geen contact had gehouden.

‘Het is in orde, Helen. Sharon, Denise en John hebben me ontzettend gesteund dus ik was niet alleen.’

‘Maar ik voel me zo vreselijk,’ zei Helen met dubbele tong.

‘Niet doen,’ zei Holly die popelde om het leuke gesprek met haar vriendinnen te hervatten.

Maar Helen wilde per se over de goeie ouwe tijd praten toen Gerry nog leefde en toen alles nog veelbelovend was. Ze praatte over de keren dat zij en Gerry samen waren en dat waren herinneringen die Holly niet echt interesseerden. Uiteindelijk kreeg Holly genoeg van Helen’s huilerige klaagzang en zag dat haar vrienden allemaal plezier maakten op de dansvloer.

‘Helen, alsjeblieft, hou op,’ onderbrak Holly haar ten slotte. ‘Ik weet niet waarom je dit vanavond met mij wilt bespreken, terwijl ik mijn best doe om me te amuseren. Het is duidelijk dat je je schuldig voelt omdat je geen contact met mij hebt gehouden. Eerlijk gezegd denk ik dat ik, als ik niet naar het bal was gekomen, de eerstkomende tien maanden nog steeds niets van je gehoord zou hebben en misschien zelfs wel langer. En dat is niet het soort vriendin waar ik op zit te wachten. Dus hou alsjeblieft op met op mijn schouder uit te huilen en geef me de kans om plezier te maken.’

Holly vond dat ze het nogal redelijk had geformuleerd, maar Helen keek alsof ze een emmer koud water over zich heen had gekregen. Een staaltje van hoe Holly zich het afgelopen jaar had gevoeld. Daniel dook op uit het niets, nam Holly bij de hand en trok haar mee naar haar vrienden op de dansvloer. Zodra ze op de dansvloer stonden, liep het nummer af en Wonderful Tonight van Eric Clapton begon. Op enkele paren na verliet iedereen de dansvloer en Holly bleef met Daniel achter. Ze slikte. Dit was niet haar bedoeling. De enige keer dat ze op dit nummer had gedanst was met Gerry.

Daniel legde zijn hand heel losjes op haar middel, pakte voorzichtig haar hand en ze begonnen langzaam te dansen. Holly bewoog zich stram. Het voelde niet goed om met een andere man te dansen. Er liep een rilling langs haar ruggengraat en ze huiverde. Daniel dacht natuurlijk dat ze het koud had en trok haar dichter tegen zich aan. Ze werd in trance rond de dansvloer geleid en zodra het nummer was afgelopen, verontschuldigde ze zich met de smoes dat ze naar het toilet moest. Ze sloot zichzelf in het toilet op, leunde tegen de deur en haalde diep adem. Ze had het tot nu toe zo goed gedaan en ondanks dat iedereen naar Gerry vroeg was ze kalm gebleven. Maar de dans had haar van streek gemaakt. Misschien was het tijd om naar huis te gaan nu het nog kon. Ze wilde net het slot omdraaien toen ze iemand haar naam hoorde noemen. Ze verstijfde en luisterde naar de vrouwen die in de toiletten stonden te praten.

‘Hebben jullie Holly Kennedy met die man zien dansen?’ vroeg iemand. Het onmiskenbare klaagstemmetje van Jennifer.

‘Nou en of!’ zei een andere stem vol afschuw. ‘En haar echtgenoot ligt nog maar net onder de groene zoden.’

‘Ach, laat haar toch,’ zei een andere vrouw luchthartig. ‘Misschien zijn ze gewoon vrienden.’

Dank je, dacht Holly.

‘Maar dat betwijfel ik,’ liet dezelfde vrouw erop volgen en de vrouwen giechelden.

‘Hebben jullie gezien hoe ze elkaar vasthielden? Zo dans ik niet met mijn vrienden,’ zei Jennifer.

‘Het is schandelijk,’ zei een andere vrouw. ‘Stel je voor dat je met je nieuwe man op een feest paradeert waar je altijd met je echtgenoot kwam. En dat ten aanzien van al zijn oude vrienden. Walgelijk!’ De vrouwen wauwelden verder. Het toilet naast Holly werd doorgetrokken. Holly stond nog steeds in dezelfde houding. Het schokte haar dat de vrouwen zo over haar praatten en ze vond het gênant dat anderen hen konden horen.

De deur van het toilet naast haar ging open. ‘Kunnen jullie, stelletje kakelende ouwe teven dat jullie zijn, dan nooit eens iemand met rust laten en je met je eigen leven bemoeien?’ hoorde Holly Sharon schreeuwen. Holly glimlachte en klapte onhoorbaar in haar handen. ‘Het gaat jullie helemaal niets aan wat mijn béste vriendin wel of niet doet! Jennifer, als jouw leventje zo verdomd perfect is, waarom rommel jij dan met de man van Pauline?’

Holly hoorde iemand naar lucht happen. Dat was waarschijnlijk Pauline.

Holly drukte haar hand tegen haar mond om niet in lachen uit te barsten.

‘Dus steek voortaan je neus in je eigen zaken en donder allemaal op!’ gilde Sharon.

Toen Holly dacht dat ze iedereen had horen weggaan, deed ze de deur open en liep naar buiten. Sharon stond bij de wastafel en keek geschrokken op.

‘Bedankt, Sharon.’

‘O, Holly, wat spijt het me nou dat je dat moest horen,’ zei ze en sloeg haar armen om haar vriendin.

‘Het geeft niet, het interesseert me geen reet wat ze denken,’ zei Holly dapper. ‘Maar ik kan niet geloven dat Jennifer een verhouding heeft met de man van Pauline!’ Holly keek Sharon geschokt aan.

Sharon haalde haar schouders op. ‘Dat heeft ze ook niet, maar dan hebben ze iets om de komende maanden over te kakelen.’

De meisjes giechelden.

‘Ik denk dat ik maar eens naar huis ga,’ zei Holly. Ze keek op haar horloge en dacht aan het laatste bericht van Gerry.

‘Goed idee,’ beaamde Sharon. ‘Nu ik nuchter ben, realiseer ik me pas wat een klotebal dit is.’

Holly glimlachte.

‘Hoe dan ook, je hebt je heel goed gehouden vanavond, Holly. Je kwam, je zag en je overwon. Ga nu naar huis en maak Gerry’s brief open. Bel me om me te vertellen wat erin staat.’ Ze omhelsde haar vriendin weer.

‘Het is de laatste,’ zei Holly bedroefd en de moed zonk haar in de schoenen.

‘Ik weet het, dus geniet ervan,’ zei Sharon met een glimlach. ‘Maar herinneringen gaan een leven lang mee, vergeet dat niet.’

Holly liep naar hun tafel terug om van iedereen afscheid te nemen en Daniel stond op om met haar mee te gaan. ‘Je laat me hier toch niet in m’n eentje achter,’ zei hij lachend. ‘We kunnen samen een taxi nemen.’

Holly was lichtelijk geïrriteerd toen Daniel ook uit de taxi stapte en haar naar de voordeur volgde, want ze verheugde zich erop de envelop van Gerry open te maken. Het was kwart voor twaalf, dus ze had nog een kwartier. Hopelijk had hij tegen die tijd zijn thee opgedronken en was vertrokken. Ze belde zelfs een taxi die ze voor een half uur later bestelde zodat hij wist dat hij niet lang kon blijven.

‘Aha, dus dit is de beroemde envelop,’ zei Daniel die het envelopje van tafel pakte.

Holly zette grote ogen op: ze had heel sterk het gevoel dat ze die envelop moest beschermen en ze was er niet blij mee dat hij de envelop aanraakte en Gerry’s sporen uitwiste.

‘December,’ las hij voor en streek met zijn vingers over de letters. Holly wilde tegen hem zeggen dat hij de envelop neer moest leggen, maar wilde niet psychotisch klinken. Ten slotte legde hij hem op tafel terug. Ze slaakte een zucht van verlichting en vulde de waterkoker met water.

‘Hoeveel envelopjes zijn er hierna nog?’ vroeg Daniel terwijl hij zijn jas uittrok en bij haar bij het aanrecht kwam staan.

‘Dat is de laatste,’ zei Holly hees en ze schraapte haar keel.

‘En, wat ben je dan van plan?’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze niet-begrijpend.

‘Nou, zo ver als ik kan zien, is die lijst je bijbel, je tien geboden. Wat de lijst zegt is waar, althans wat jouw leven betreft. Dus wat ga je doen als er geen envelopjes meer zijn?’

Holly keek hem aan om te zien of hij bijdehand wilde zijn, maar zijn blauwe ogen twinkelden.

‘Dan leid ik gewoon mijn leven.’ Ze draaide haar rug naar hem toe en zette de ketel aan.

‘Denk je dat je dat kunt?’ Hij ging dichter bij haar staan en ze kon zijn aftershave ruiken. Het was een echte Daniel geur.

‘Ik denk van wel,’ antwoordde ze verward en ongemakkelijk onder zijn vragen.

‘Want dan zul je je eigen beslissingen moeten nemen,’ zei hij zacht.

‘Dat weet ik,’ zei ze op verdedigende toon en meed zijn blik.

‘En denk je dat je daartoe in staat bent?’

Holly wreef vermoeid over haar gezicht. ‘Daniel, waar wil je naar toe?’

Hij slikte moeizaam en veranderde van houding, omdat hij zich niet op z’n gemak voelde. ‘Ik vraag je dat omdat ik nu iets tegen je ga zeggen en jij je eigen beslissing zult moeten nemen.’ Hij keek haar recht in de ogen en haar hart begon luid te bonzen. ‘Geen lijst, geen richtlijnen – je zult gewoon naar je hart moeten luisteren.’

Holly deed een stap naar achteren omdat ze zich enigszins onbehaaglijk voelde door het gesprek en het feit dat ze zo dicht bij elkaar stonden. Ze had een akelig voorgevoel en hoopte dat hij niet zou zeggen wat ze dacht dat hij zou gaan zeggen.

‘Eh... Daniel... ik geloof niet dat dit... het juiste moment is om... eh... we moeten niet praten over...’

‘Dit moment is perfect,’ zei hij ernstig. ‘Je weet al wat ik tegen je ga zeggen, Holly, en ik wéét dat je al weet wat ik voor je voel.’

Holly’s mond viel open en ze keek naar de klok.

Het was twaalf uur.

==

==

Hoofdstuk zevenenveertig

==

Gerry raakte Holly’s neus aan en glimlachte toen ze in haar slaap haar neus optrok. Hij vond het heerlijk naar haar te kijken als ze sliep, dan leek ze net een prinses, zo mooi en vredig.

Hij kietelde haar neus en glimlachte toen ze haar ogen opendeed. ‘Goeiemorgen, slaapkop.’

Ze glimlachte naar hem. ‘Goeiemorgen, schoonheid.’ Ze kroop dichter tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn borst. ‘Hoe voel je je vandaag?’

‘Alsof ik de marathon van Londen kan lopen,’ grapte hij.

‘Nou, dat noem ik nog eens een snel herstel,’ zei ze glimlachend en kuste hem op zijn mond. ‘Wat wil je voor ontbijt?’

‘Jou,’ zei hij en beet in haar neus.

Holly giechelde. ‘Helaas, ik sta niet op het menu. Wat denk je van gebakken eieren?’

‘Nee.’ Hij keek bedenkelijk. ‘Dat is te zwaar.’ Toen hij haar teleurgestelde gezicht zag, smolt zijn hart. Hij probeerde zichzelf op te beuren. ‘Maar ik heb wel zin in een hele grote kom vanille-ijs!’

‘IJs!’ lachte ze. ‘Als ontbijt?’

‘Ja,’ grinnikte hij. ‘Als kind wilde ik altijd ijs als ontbijt, maar dat mocht niet van mijn lieve moeder. Maar daar trek ik me nu niets meer van aan,’ zei hij dapper.

‘Dan krijg je ijs,’ zei Holly vrolijk en stapte uit bed. ‘Heb je er bezwaar tegen als ik jouw kamerjas aantrek?’ vroeg ze.

‘Wat mij betreft trek je hem zo vaak aan als je wilt.’ Gerry glimlachte, terwijl zij in de veel te grote kamerjas door de slaapkamer paradeerde.

‘Mmm, hij ruikt naar jou,’ zei ze snuffend. ‘Ik trek hem nooit meer uit. Goed, ik ben zo weer terug.’ Hij hoorde haar naar beneden rennen en in de keuken rommelen.

Het was hem opgevallen dat ze de laatste tijd altijd rende wanneer ze hem even alleen liet, alsof ze bang was hem te lang alleen te laten, en hij wist wat dat betekende. Slecht nieuws voor hem. Hij werd niet meer bestraald, want de hoop dat de tumor zou verdwijnen was vervlogen. Nu kon hij alleen nog maar de hele dag in bed liggen, want meestal was hij te zwak om op te staan. Het leek allemaal zo zinloos, want hij lag niet op herstel te wachten. Bij die gedachte begon zijn hart wild te bonzen. Hij was bang, bang voor wat er met hem ging gebeuren en waar hij heen zou gaan en bang voor Holly. Zij was de enige die precies wist wat ze tegen hem moest zeggen om hem te kalmeren en de pijn te verzachten. Ze was zo sterk, ze was zijn rots in de branding en hij kon zich geen leven zonder haar voorstellen. Maar daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken, want zij was degene die zonder hem zou achterblijven. Hij was boos, verdrietig, jaloers en bang voor haar. Hij wilde bij haar blijven en elke wens en belofte die ze elkaar ooit hadden gedaan uitvoeren en voor dat recht knokte hij. Maar hij wist dat het een verloren strijd was. De tumor was na twee operaties teruggekomen en werd snel groter. Hij wilde zijn hand in zijn hoofd steken en het woekerende weefsel dat zijn leven vernietigde uitrukken, maar dat was ook weer een van die dingen waar hij geen controle over had.

De band tussen Holly en hem was nu zelfs nog hechter dan tijdens de afgelopen maanden en hij wist dat dat niet goed was voor Holly, maar hij kon het niet opbrengen om de afstand tussen hen te vergroten. Hij genoot van hun gesprekken die vaak tot in de vroege ochtenduren duurden en dan giechelden ze alsof ze nog tieners waren. Maar dat gebeurde alleen op de goede dagen.

Er waren ook slechte dagen.

Maar daar wilde hij nu niet aan denken. De arts zei steeds dat hij voor een positieve omgeving moest zorgen, zowel in sociaal, emotioneel en geestelijk opzicht als op het gebied van voeding.

En daar zorgde zijn nieuwe project voor. Het hield hem bezig en gaf hem het gevoel dat hij iets kon doen behalve de hele dag op bed liggen. Het plan om bij Holly te blijven, zelfs als hij er niet meer was, hield zijn gedachten bezig. Bovendien kwam hij een belofte na die hij haar jaren geleden had gedaan. Dat was een belofte die hij in elk geval waar kon maken. Jammer alleen dat het nou juist deze belofte was.

Hij hoorde Holly op de trap en glimlachte, zijn plan werkte.

‘Er is geen ijs meer, lieveling,’ zei ze bedroefd. ‘Is er iets anders dat je lust?’

‘Nee.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Alleen ijs.’

‘Maar dan moet ik naar de winkel,’ klaagde ze.

‘Maak je geen zorgen, schat, ik kan heus wel een paar minuten alleen blijven,’ stelde hij haar gerust.

Ze keek hem onzeker aan. ‘Ik blijf liever bij je, anders ben je helemaal alleen.’

‘Doe niet zo mal,’ glimlachte hij. Hij pakte zijn mobieltje van het nachtkastje en legde het op zijn borst. ‘Als er iets is, bel ik je. Heus, ga nu maar.’

‘Oké.’ Holly beet op haar lip. ‘Ik ben zo weer terug. Weet je zeker dat je het niet erg vindt even alleen te zijn?’

‘Zeker,’ glimlachte hij.

‘Vooruit dan maar.’ Ze trok langzaam zijn kamerjas uit en hees zich in een trainingspak. Hij kon aan haar zien dat ze niet erg gelukkig was met zijn verzoek.

‘Holly, maak je nou geen zorgen,’ zei hij streng.

‘Goed.’ Ze kuste hem lang en innig en hij hoorde haar naar beneden rennen. Even later reed ze met hoge snelheid weg.

Zodra Gerry wist dat de kust veilig was, schoof hij de dekens weg en kwam langzaam uit bed. Hij bleef een poosje op de rand van het bed zitten tot de duizeligheid verdween en toen schuifelde hij naar de kast. Hij pakte een oude schoenendoos van de bovenste plank, waar hij waardeloze spulletjes in bewaarde die hij in de afgelopen jaren had verzameld en waar ook de negen envelopjes in zaten. Hij pakte de tiende envelop die nog leeg was en schreef met keurige letters ‘december’ op de voorkant. Het was vandaag 1 december en hij stelde zich voor dat het een jaar later was. Holly was een karaokester, ze was lekker uitgerust van haar vakantie in Spanje, door de lamp op het nachtkastje was ze vrij van blauwe plekken en hopelijk had ze een nieuwe baan die haar goed beviel.

Hij stelde zich voor dat ze op dezelfde dag, maar dan een jaar later misschien, net als hij op de rand van het bed zou zitten en de laatste envelop zou openmaken en hij dacht lang en diep na over wat zijn laatste woorden van advies zouden zijn. Zijn ogen vulden zich met tranen toen hij een punt achter de zin zette – hij kuste het papier, vouwde het op en stopte het in de envelop en verstopte die weer in de schoenendoos. Hij zou de envelopjes naar Holly’s ouders in Portmarnock sturen. Daar zouden zijn envelopjes veilig zijn tot Holly eraan toe was ze open te maken. Hij veegde zijn tranen af en liep langzaam terug naar het bed. Zijn mobieltje op de matras ging af.

‘Hallo?’ zei hij en deed zijn best zo gewoon mogelijk te klinken. Toen hij aan de andere kant van de lijn de liefste stem ter wereld hoorde, glimlachte hij. ‘Ik hou ook van jou, Holly...’

==

==

Hoofdstuk achtenveertig

==

‘Nee, Daniel, dit is niet goed,’ zei Holly van streek en trok haar hand los.

‘Maar waarom niet?’ smeekte hij met zijn twinkelende blauwe ogen.

‘Het is te snel.’ Ze wreef vermoeid over haar gezicht en voelde zich ineens zo in de war. Het leek wel alsof alles alleen maar erger werd.

‘Te snel omdat mensen dat tegen je zeggen of te snel omdat je hart je dat vertelt?’

‘O, Daniel, ik weet het niet!’ Ze ijsbeerde door de keuken. ‘Ik ben zo in de war. Vraag me alsjeblíeft niet zo veel!’

Haar hart bonsde luid en haar hoofd tolde. Zelfs haar lichaam vertelde haar dat dit niet goed was. Ze zag het gevaar dat voor haar lag en raakte in paniek. Dit voelde verkeerd, dit voelde helemaal verkeerd. ‘Ik kan het niet, Daniel, ik ben getrouwd! Ik hou van Gerry!’ riep ze in paniek.

‘Gerry?’ vroeg hij met grote ogen en liep naar de keukentafel om de envelop te pakken. ‘Dit is Gerry! Deze envelop is mijn rivaal! Het is een stukje papier, Holly. Het is een líjst. Een lijst die het afgelopen jaar je leven heeft bepaald zonder dat je na hoefde te denken en zonder dat je je eigen leven hoefde te leiden. Maar nu moet je eens voor jezelf denken. Gerry is er niet meer,’ zei hij vriendelijk en liep weer op haar toe. ‘Gerry is weg en ik ben hier. Ik zeg niet dat ik ooit zijn plaats in zal kunnen nemen, maar geef ons alsjeblieft een kans.’

Ze griste de envelop uit zijn hand en drukte hem innig tegen haar hart, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. ‘Gerry is er nog steeds,’ snikte ze. ‘Hij is hier, elke keer dat ik een envelop openmaak is hij er.’

Er viel een stilte en Daniel keek naar haar, terwijl ze huilde. Ze zag er zo verloren en hulpeloos uit dat hij haar wilde vasthouden. ‘Het is een stukje papier,’ zei hij zacht en ging vlak voor haar staan.

‘Gerry is níet een stukje papier,’ zei ze boos door haar tranen heen. ‘Hij was een mens van vlees en bloed en ik hield van hem. Gerry is een man die vijftien jaar lang een deel van mijn leven is geweest. Gerry staat gelijk aan honderdduizend mooie herinneringen. Hij is níet een stukje papier,’ herhaalde ze.

‘En wat ben ik dan?’ vroeg Daniel zacht.

Holly bad dat hij niet ging huilen, dat zou ze niet kunnen verdragen.

‘Jij...’ Ze haalde diep adem. ‘Jij bent een lieve, zorgzame en ongelooflijk attente vriend die ik respecteer en heel graag mag—’

‘Maar ik ben niet Gerry,’ onderbrak hij haar.

‘Ik wil niet dat je Gerry bent,’ zei ze. ‘Ik wil dat je Daniel bent.’

‘Wat voel je voor me?’ Zijn stem trilde een beetje.

‘Dat heb ik je net verteld,’ snifte ze.

‘Nee, wat vóel je voor me?’

Ze keek naar de grond. ‘Ik voel heel veel voor je, Daniel, maar ik heb tijd nodig...’ Ze zweeg. ‘Heel, heel veel tijd.’

‘Dan wacht ik,’ zei hij met een bedroefde glimlach en sloeg zijn sterke armen om haar broze lichaam.

De deurbel ging en Holly slaakte onhoorbaar een zucht van verlichting. ‘Dat is de taxi,’ zei ze met trillende stem.

‘Ik bel je morgen, Holly.’ Hij kuste haar zacht op haar voorhoofd en liep naar de voordeur. Holly bleef midden in de keuken staan en het gesprek met Daniel herhaalde zich steeds weer in haar hoofd. Zo bleef ze geruime tijd staan, met de gekreukte envelop innig tegen haar hart gedrukt.

Nog steeds geschokt liep ze ten slotte langzaam de trap op. Ze kleedde zich uit en trok Gerry’s warme en veel te grote kamerjas aan. Zijn geur was verdwenen. Als een kind klauterde ze langzaam in bed, trok de dekens over zich heen en knipte de lamp op het nachtkastje aan. Ze staarde heel lang naar de envelop en dacht aan wat Daniel had gezegd.

De lijst was een soort bijbel voor haar geworden. Ze volgde de regels op, ze leefde de regels na en overtrad de regels nooit. Als Gerry zei springen, dan sprong ze. Als Gerry zei verstoppen, dan verstopte ze zich en ze had zich nu al meer dan tien maanden voor de werkelijkheid verstopt. Maar de lijst had haar geholpen. Hij had haar geholpen om ’s morgens uit bed te komen en een nieuw leven te beginnen op een moment dat ze zich alleen maar wilde oprollen en sterven. Gerry had haar geholpen en ze had geen enkele spijt van de dingen die ze het afgelopen jaar had gedaan. Ze had geen spijt van haar nieuwe baan of van haar nieuwe vrienden of van welke nieuwe gedachte of emotie ook die ze helemaal alleen en zonder Gerry’s mening had ontwikkeld. Maar dit was de laatste toevoeging aan de lijst. Dit was haar tiende gebod zoals Daniel het had geformuleerd. Daarna was er niets meer. Hij had gelijk, ze zou in het vervolg zelf haar beslissingen moeten nemen en een leven moeten leiden waar ze zich prettig bij voelde, zonder enige terughoudendheid en zonder zich af te vragen of Gerry het goed zou keuren of niet. Nou ja, ze kon het zich natuurlijk altijd afvragen, maar daarom hoefde ze zich nog niet te laten weerhouden.

Toen hij nog leefde, leefde ze door hem en nu hij dood was, leefde ze nog steeds door hem. Dat zag ze nu in. Het gaf haar een veilig gevoel, maar nu stond ze er alleen voor en moest ze dapper zijn.

Ze legde de telefoon van de haak en zette haar mobieltje uit. Ze wilde niet gestoord worden. Ze wilde zonder onderbrekingen van hun bijzondere en laatste moment genieten. Ze moest afscheid nemen van Gerry en zijn berichten. Ze was nu alleen en moest voor zichzelf denken.

Ze maakte langzaam de envelop open, heel voorzichtig om het papier niet te scheuren en haalde het kaartje eruit.

==

Wees niet bang om weer verliefd te worden. Sta open voor de toekomst en volg de stem van je hart... en vergeet niet naar de maan te reiken...

==

PS: Ik hou van je...

==

‘O, Gerry,’ snikte ze, terwijl ze het kaartje las en haar schouders schokten van verdriet.

Die nacht sliep ze heel weinig en de keren dat ze indoezelde, zag ze in haar dromen onduidelijke en door elkaar heen lopende beelden van de gezichten en lichamen van Gerry en Daniel. Ze werd badend in het zweet om zes uur wakker en besloot op te staan en een wandeling te maken om helderheid in haar verwarde geest te scheppen. Met een zwaar gemoed liep ze over het pad in het buurtpark. Ze had zich dik aangekleed om zich tegen de ijzige kou te beschermen. De wind woei om haar oren en haar gezicht was gevoelloos. Toch gloeide haar hoofd. Van de tranen, van de hoofdpijn en van het vele piekeren.

De bomen aan weerskanten van het pad waren kaal en leken net skeletten. Bladeren dansten als duiveltjes in cirkels rond haar voeten alsof ze haar wilden laten struikelen. Het park was verlaten. De mensen waren weer aan hun winterslaap begonnen en te laf om de winterse elementen te trotseren. Holly was niet dapper en genoot ook niet van de wandeling. Het voelde als een straf in deze vrieskou buiten te zijn.

Hoe was ze toch in vredesnaam in deze situatie terechtgekomen? Juist op het moment dat ze was begonnen met het oprapen van de brokstukken van haar ingestorte leventje, liet ze alles weer vallen en vlogen de stukken weer alle kanten op. Ze dacht dat ze een vriend had gevonden, iemand die ze in vertrouwen kon nemen. Ze wilde niet betrokken raken bij een of andere belachelijke driehoeksverhouding en het was belachelijk omdat de derde persoon er niet eens was. Hij was niet eens een mogelijke kandidaat. Natuurlijk dacht ze veel aan Daniel, maar ze dacht ook de hele tijd aan Sharon en Denise, en ze was toch ook niet verliefd op hen? Maar wat ze voor Daniel voelde, was niet de liefde die ze voor Gerry voelde, het was een totaal ander gevoel. Bovendien, als ze wel verliefd was, zou zij toch de eerste zijn zich dat te realiseren en zou hij haar niet een paar dagen hoeven te geven om erover na te denken? Maar waarom dacht ze er dan over na? Als ze niet van hem hield, dan zou ze dat gewoon moeten zeggen... maar ze dacht erover na... Het was een simpele ja/nee-vraag. Wat was het leven toch vreemd.

En waarom drong Gerry erop aan dat ze op zoek ging naar een nieuwe liefde? Wat had hij gedácht toen hij die laatste woorden opschreef? Had hij haar al losgelaten voordat hij stierf? Was het zó makkelijk voor hem geweest haar op te geven en zich neer te leggen bij het feit dat ze een ander zou ontmoeten? Vragen, vragen, vragen. En ze zou de antwoorden nooit weten.

Nadat ze zichzelf met nog meer vragen had gekweld en de vrieskou pijn deed aan haar gezicht, liep ze terug naar huis. Terwijl ze door haar buurt liep, hoorde ze gegiechel. Ze keek op en zag dat haar overburen de boom in hun tuin versierden.

‘Hai Holly,’ giechelde haar buurvrouw die achter de boom vandaan kwam met de kerstverlichting om haar polsen gewikkeld.

‘Ik versier Jessica,’ zei haar partner lachend, terwijl hij de verwarde draadjes van de kerstverlichting om haar benen wikkelde. ‘Volgens mij wordt ze een prachtige tuinkabouter.’

Toen ze hen samen zag lachen, glimlachte Holly bedroefd. ‘Het is alweer kerst,’ dacht Holly hardop.

‘Ja,’ zei Jessica die even ophield met lachen. ‘Het jaar is omgevlogen, nietwaar?’

‘Veel te snel,’ zei Holly zacht. ‘Het is veel te snel gegaan.’

Holly stak de straat over en liep verder. Toen ze een gil hoorde, draaide ze zich snel om en zag dat Jessica haar evenwicht verloor en in een berg lampjes op het gras viel. Hun gelach galmde door de straat en Holly ging haar huis binnen.

‘Oké, Gerry,’ zei Holly zodra ze in de woonkamer stond. ‘Ik heb een wandeling gemaakt en diep nagedacht over je laatste bericht en ik ben tot de conclusie gekomen dat je niet goed bij je hoofd was toen je dat opschreef. Als je het werkelijk meent, geef me dan een soort teken. Zo niet, dan begrijp ik heel goed dat het een grote vergissing was en dat je van gedachten bent veranderd,’ zei ze zakelijk in het niets. Ze keek om zich heen en wachtte tot er iets zou gebeuren. Er gebeurde niets.

‘Goed,’ zei ze blij. ‘Het was een vergissing, ik begrijp het. Ik zal je laatste boodschap negeren.’ Ze keek weer om zich heen en liep naar het raam. ‘Oké Gerry, dit is je laatste kans...’

De lichtjes in de boom aan de overkant floepten aan en Jessica en Tony dansten lachend om de boom. Plotseling begonnen de lampjes te flikkeren en gingen uit. Jessica en Tony bleven beteuterd staan.

Holly rolde met haar ogen. ‘Dat is een... ik weet het niet...’

Ze ging met een beker hete thee aan de keukentafel zitten en nam kleine slokken om haar bevroren gezicht te ontdooien. Een vriend vertelt je dat hij van je houdt en je dode echtgenoot vertelt je dat je weer verliefd moet worden, dus zet je een kopje thee.

Ze moest nog drie weken werken voordat de kerstvakantie begon en dat betekende dat ze, als ze wilde, Daniel maar vijftien werkdagen hoefde te ontlopen. Dat moest toch lukken. Hopelijk had ze tegen de tijd dat Denise eind december ging trouwen een beslissing genomen. Maar eerst moest ze haar eerste kerst alleen doorkomen en daar zag ze vreselijk tegenop.

==

==

Hoofdstuk negenenveertig

==

‘Oké, waar moet ik hem neerzetten?’ hijgde Richard die met een kerstboom in haar woonkamer stond. Een spoor van naalden liep via de woonkamer door de gang en de voordeur naar haar auto. Holly zuchtte, ze zou vandaag weer moeten stofzuigen en ze keek vol afschuw naar de troep. De naalden roken heerlijk, maar wat gaven ze een rommel.

‘Holly!’ hijgde Richard en ze schrok wakker uit haar overpeinzingen.

Ze giechelde. ‘Je lijkt wel een pratende boom, Richard.’ Het enige wat ze kon zien waren zijn kleine bruine schoenen die onder de boom vandaan staken.

‘Holly,’ kreunde hij en dreigde zijn evenwicht te verliezen.

‘Sorry,’ zei ze snel toen ze plotseling besefte dat hij op het punt stond voorover te vallen. ‘Hier bij het raam.’

Ze beet op haar lip en kromp in elkaar toen hij alles omver liep.

‘Ziezo,’ zei hij. Hij veegde zijn handen af en deed een stap terug om het resultaat te bekijken.

Holly fronste haar voorhoofd. ‘Hij ziet er een beetje kaal uit, vind je niet?’

‘Tja, je zult hem natuurlijk moeten versieren.’

‘Dat weet ik, Richard, maar ik doelde op het feit dat er nog maar vijf takken aan zitten. En die zijn nogal kaal,’ klaagde ze.

‘Ik heb je gezegd dat je niet tot kerstavond moet wachten en eerder een boom had moeten kopen. Hoe dan ook, het was de beste die er bij zat. De mooiste bomen heb ik weken geleden verkocht.’

‘Dat zal wel.’ Holly trok haar wenkbrauwen samen. Ze had dit jaar helemaal geen kerstboom willen hebben. Ze was helemaal niet in de stemming om kerst te vieren en er waren bovendien geen kinderen in huis die ze een plezier kon doen met het optuigen van de boom. Maar Richard had erop gestaan en Holly vond dat ze hem moest helpen met zijn nieuwe onderneming als kerstbomenverkoper. Maar de boom was vreselijk al hing ze er nog zo veel engelenhaar in. Ze wenste dat ze inderdaad weken geleden een boom had gekocht. Dan had hij misschien op een echte boom geleken in plaats van op een stok, waar een paar naalden aan hingen.

Ze kon niet geloven dat het al kerstavond was. Ze had de afgelopen weken elke avond overgewerkt om de januari-editie van het tijdschrift op tijd klaar te krijgen. Dat was uiteindelijk gelukt en toen Alice de vorige dag had voorgesteld om met z’n allen wat in Hogan’s te gaan drinken had Holly beleefd geweigerd. Ze had Daniel nog steeds niet gesproken, ze had al zijn telefoontjes genegeerd, Hogan’s als de pest gemeden en Alice geïnstrueerd om te zeggen dat ze, mocht hij toevallig naar kantoor bellen, in een vergadering zat. Hij belde bijna elke dag naar kantoor.

Het was niet haar bedoeling onbeschoft te zijn maar, ze had meer tijd nodig om na te denken. Oké, het was niet zo dat hij haar ten huwelijk had gevraagd, maar toch had ze het gevoel alsof ze een heel belangrijke beslissing moest nemen. Toen ze tegen hem zei dat ze tijd nodig had nadat hij haar zo onaangenaam had verrast, bedoelde ze niet alleen het weekend. Ze zou veel meer tijd nodig hebben om zich... Richard onderbrak haar gedachten.

‘Sorry, wat zei je?’

‘Ik vroeg of je wilt dat ik je help met optuigen.’

Holly’s moed zakte in haar schoenen. Dat was Gerry’s en haar taak en niemand anders. Elk jaar zetten ze de kerst-cd op, trokken een fles wijn open en tuigden de boom op...

‘Eh... nee, dat hoeft niet, Richard, ik doe het zelf wel. Ik weet zeker dat je wel wat anders te doen heb.’

‘Nou nee, en het lijkt me eigenlijk heel leuk,’ zei hij enthousiast. ‘Normaal doe ik het met Meredith en de kinderen, maar dit jaar natuurlijk niet...’ Zijn stem stierf weg.

‘O.’ Holly had er niet eens bij stilgestaan dat het voor Richard ook een moeilijke tijd was, ze was weer heel egoïstisch met haar eigen beslommeringen bezig. ‘Oké, waarom ook niet?’ zei ze glimlachend.

Richard straalde als een kind.

‘Maar ik weet niet zeker waar de kerstversiering ligt. Gerry legde die altijd ergens op zolder...’

‘Geen probleem.’ Hij glimlachte bemoedigend. ‘Dat was vroeger ook mijn taak. Ik vind het wel.’ Hij rende naar de zolder.

Holly maakte een fles rode wijn open en zette de cd-speler aan. White Christmas van Bing Crosby klonk zachtjes op de achtergrond. Richard keerde met een zwarte zak over zijn schouder en een stoffige kerstmuts op zijn hoofd terug. ‘Ho ho ho!’

Holly giechelde en reikte hem een glas wijn aan.

‘Nee, nee.’ Hij wuifde met zijn hand. ‘Ik moet nog rijden.’

‘Je kunt toch wel één glaasje drinken, Richard,’ zei Holly teleurgesteld.

‘Nee, nee,’ herhaalde hij. ‘Ik drink niet als ik nog moet rijden.’

Holly sloeg haar ogen ten hemel en dronk zijn glas in een teug leeg. Tegen de tijd dat Richard wegging had ze de fles leeggedronken en maakte een tweede open. Ze zag dat het rode lampje op haar antwoordapparaat knipperde. Ze hoopte dat het niet degene was die ze dacht en drukte de knop in.

‘Hai Sharon, je spreekt met Daniel Connelly. Neem me niet kwalijk dat ik je lastig val, maar ik had je nummer nog van toen je maanden geleden Club Diva belde om Holly voor de karaoke op te geven. Eh... ik hoop dat je een boodschap voor me door wilt geven. Denise heeft het veel te druk met de voorbereidingen van de bruiloft en ik weet zeker dat ze het vergeet als ik het haar vraag...’ Hij lachte even en schraapte zijn keel. ‘Hoe dan ook, ik vroeg me af of je tegen Holly wilt zeggen dat ik de kerstdagen bij mijn familie in Galway doorbreng. Ik ga er morgen heen. Ik krijg haar niet op haar mobieltje te pakken. Ik weet dat ze nu vakantie heeft, maar ik heb haar nummer niet van thuis... dus als jij—’

De verbinding werd verbroken en Holly wachtte op het volgende bericht.

‘Sorry Sharon, daar ben ik weer. Eh... met Daniel. Ik werd net verbroken. Ja, dus als je tegen Holly wilt zeggen dat ik de komende dagen in Galway ben en dat ik mijn mobieltje bij me heb voor het geval ze me wil bellen. Ik weet dat ze over het een en ander wil nadenken dus...’ Hij zweeg. ‘Nou, ik hang maar op, want straks word ik weer afgebroken. Ik zie jullie allemaal volgende week op de bruiloft. Goed, bedankt... dag.’

Het tweede bericht was van Denise die vertelde dat Daniel op zoek naar haar was, het derde berichtje was van Declan die ook vertelde dat Daniel op zoek naar haar was en het vierde berichtje was van een oude schoolvriendin die Holly in jaren niet had gezien en die vertelde dat ze de vorige avond in een pub ene Daniel, een vriend van Holly, had ontmoet en dat ze toen aan Holly moest denken en o, ja, Daniel was op zoek naar haar en vroeg of Holly hem wilde bellen.

Het vijfde berichtje was weer van Daniel. ‘Hallo Holly, met Daniel. Je broer Declan heeft me je nummer gegeven. Ik kan niet geloven dat we nu al zo lang vrienden zijn en je me nooit je nummer van je telefoon thuis hebt gegeven. Niettemin heb ik het vage vermoeden dat ik je nummer al die tijd had maar het niet wist...’ Hij slaakte hoorbaar een zucht. ‘Hoe dan ook, ik moet je echt spreken, Holly. Ik doe dat liever niet over de telefoon en hopelijk voordat we elkaar op de bruiloft zien. Alsjeblieft Holly, neem de telefoon op. Ik weet niet hoe ik je anders moet bereiken.’ Er viel weer een stilte waarin hij diep inademde en uitblies. ‘Goed, dat was het. Dag.’

Verzonken in gedachten spoelde Holly het bandje terug.

Ze zat in de woonkamer en staarde naar de boom en luisterde naar kerstliedjes. Ze huilde. Ze huilde om haar Gerry en om haar kale kerstboom.

==

==

Hoofdstuk vijftig

==

Frank deed open en zag zijn dochter rillend van de kou op de stoep staan. ‘Gelukkig kerstfeest, lieverd!’

‘Gelukkig kerstfeest, papa,’ glimlachte ze en omhelsde hem innig. Ze snoof de geur op die in huis hing, de heerlijke geur van dennennaalden vermengd met het aroma van wijn en het kerstdiner dat in de keuken bereid werd en ze voelde een steek van eenzaamheid. Kerstmis herinnerde haar aan Gerry. Gerry was Kerstmis. Kerstmis was altijd een bijzondere tijd voor hen, wanneer ze zich even konden bevrijden van de stress van hun werk. Een tijd dat ze zich lekker konden ontspannen en het gezellig maakten met vrienden en familie. Een tijd waarvan ze ook alleen met z’n tweetjes genoten. Ze miste hem zo erg dat ze er misselijk van werd.

Die ochtend was ze naar de begraafplaats gegaan om hem gelukkig kerstfeest te wensen. Het was voor het eerst dat ze er sinds hij dood was heen ging en het was een zeer verdrietige ochtend geweest. Geen pakje onder de boom voor haar, geen ontbijt op bed, geen lawaai, helemaal niets. Gerry wilde gecremeerd worden en dat betekende dat ze voor een muur moest staan waar zijn naam in gegraveerd stond en zo tegen hem moest praten. En ze had echt het gevoel dat ze tegen een muur stond te praten. Niettemin had ze hem verteld hoe het afgelopen jaar voor haar was geweest en wat haar plannen voor vandaag waren en dat Sharon en John een baby verwachtten en dat ze hem Gerry wilden noemen. Ze vertelde hem dat ze zijn peetmoeder zou zijn en dat Denise haar had gevraagd haar erebruidsmeisje te zijn. Ze vertelde hem over Tom, omdat Gerry hem nooit had ontmoet en over haar nieuwe baan. Over Daniel zei ze niets, maar ze had zich heel eigenaardig gevoeld toen ze daar zo tegen zichzelf stond te praten. Ze wilde een of ander diep spiritueel gevoel ervaren dat hij bij haar was en naar haar stem luisterde, maar ze had eigenlijk het gevoel dat ze tegen een saaie grijze muur praatte.

Maar zij was geen uitzondering op eerste kerstdag. Er waren heel veel mensen op de begraafplaats. Gezinnen die hun oude moeder of vader meebrachten om hun overleden man of vrouw te bezoeken, jonge vrouwen als Holly die alleen rondliepen, jonge mannen... Ze had een jonge moeder gezien die bij een grafsteen in tranen uitbarstte, terwijl haar twee kinderen geschrokken toekeken en niet wisten wat ze moesten doen. Het jongste kind was hooguit drie. De vrouw had snel haar tranen gedroogd om haar kinderen te beschermen. Holly was blij dat ze het zich kon veroorloven om egoïstisch te zijn en zich alleen zorgen om zichzelf hoefde te maken. Ze dacht er die dag heel vaak aan hoe de vrouw de kracht vond de dag door te komen, terwijl ze ook nog de zorg over twee kleuters had.

Al met al was het geen goede dag geweest.

‘Gelukkig kerstfeest, lieverd!’ riep Elizabeth die met gespreide armen de keuken uitkwam. Holly begon te huilen. Ze voelde zich net het kleine kind op de begraafplaats. Ze had haar mama ook nog steeds nodig. Elizabeth had een rood hoofd, omdat het zo warm was in de keuken en haar lichaamswarmte warmde Holly’s hart.

‘Neem me niet kwalijk.’ Ze veegde haar tranen weg. ‘Dat was niet mijn bedoeling.’

‘Stil nou maar,’ zei Elizabeth troostend en hield haar nog steviger vast. Meer hoefde ze niet te zeggen, haar aanwezigheid was genoeg.

Holly had haar moeder vorige week in paniek bezocht, omdat ze niet wist wat ze met Daniel aan moest. Elizabeth, die niet het type moeder was dat de hele dag in de keuken stond te kokkerellen, was net een kerstcake aan het maken. Er zat overal meel op haar gezicht, ze had haar mouwen tot haar ellebogen opgerold en zelfs in haar haar zat meel. Het aanrecht was bedekt met rozijnen en kersen. Overal stonden pakken meel, taartdeeg, cakeblikken en bakpapier. De keuken was met kleurrijke, glinsterende kerstdecoraties versierd en er hing een verrukkelijke, feestelijke geur.

Holly wist dat haar moeder zodra ze haar zag wist dat er iets met haar dochter was. Ze waren aan tafel gaan zitten die vol lag met rode en groene kerstservetjes met plaatjes van de kerstman, rendieren en kerstbomen. Er stonden dozen met knalbonbons waar de gezinsleden om konden vechten, dozen met chocoladebiskwietjes, dozen met bier en wijn, en nog veel meer... Holly’s ouders hadden flink ingeslagen voor de familie Kennedy.

‘Wat is er, lieverd?’ had Holly’s moeder gevraagd, terwijl ze een schaal met chocoladekoekjes naar haar toeschoof.

Holly’s maag knorde, maar ze was niet in staat om iets te eten. Ze had haar eetlust weer verloren. Ze haalde diep adem en legde haar moeder uit wat er tussen haar en Daniel was gebeurd en dat ze een beslissing moest nemen. Haar moeder luisterde geduldig.

‘Wat voel je voor hem?’ vroeg Elizabeth, terwijl ze haar dochter onderzoekend aankeek.

Holly haalde hulpeloos haar schouders op. ‘Ik mag hem graag, mam, echt waar maar...’ Haar stem stierf weg en ze haalde haar schouders op.

‘Is het omdat je nog niet aan een nieuwe relatie toe bent?’ vroeg haar moeder vriendelijk.

Holly wreef hard over haar voorhoofd. ‘Ik weet het niet, mam. Ik heb het gevoel dat ik helemaal niets meer weet.’ Ze dacht even na. ‘Daniel is een geweldige vriend. Hij is er altijd voor me, hij maakt me altijd aan het lachen, hij geeft me een goed gevoel over mezelf...’ Ze pakte een koekje en verkruimelde het. ‘Maar ik weet niet of ik óóit het gevoel zal hebben dat ik aan een nieuwe relatie toe ben, mam. Misschien wel, misschien niet, misschien zal ik er nooit méér aan toe zijn dan nu. Hij is Gerry niet en dat verwacht ik ook niet van hem. Wat ik nu voel, is een heel ander soort gevoel, maar het is ook een prettig gevoel.’ Ze zweeg en dacht over dat gevoel na. ‘Ik weet niet of ik ooit nog op dezelfde manier van iemand zal kunnen houden. Ik kan haast niet geloven dat het ooit zal gebeuren, maar het is een prettige gedachte dat ik het op een dag misschien zal kunnen.’ Ze glimlachte bedroefd.

‘Nou, je weet het pas als je het probeert,’ zei Elizabeth bemoedigend. ‘Het is belangrijk om je niet halsoverkop ergens in te storten, Holly. Ik weet wel dat jij dat ook weet, maar ik wil alleen maar dat je gelukkig wordt. Dat verdien je. En of je nu gelukkig wordt met Daniel, het mannetje op de maan of in je eentje, ik wil gewoon dat je gelukkig bent.’

‘Dank je, mam.’ Holly glimlachte zwak en legde haar hoofd op de schouder van haar moeder. ‘Ik weet alleen niet welke van die mogelijkheden me gelukkig zal maken.’

Hoe troostend de woorden van haar moeder die dag ook geweest waren, Holly was nog geen stap dichter bij haar beslissing. Eerst moest ze de kerst zien door te komen zonder Gerry.

==

De rest van Holly’s familie – zonder Ciara die nog steeds in Australië was – voegde zich bij hen in de woonkamer en Holly werd door hen allemaal hartelijk omhelsd en gekust. Ze verzamelden zich rond de boom en wisselden cadeautjes uit en Holly liet al die tijd haar tranen de vrije loop. Ze had geen energie om ze tegen te houden, ze had geen energie om zich er druk om te maken. Maar de tranen waren een vreemde mengeling van verdriet en geluk, een eigenaardige gewaarwording van zich alleen voelen en toch bemind.

Holly had de behoefte even alleen te zijn en haar verwarde gedachten te ordenen en glipte de kamer uit. Ze stond voor het raam in haar oude slaapkamer en keek naar buiten. Het was een stormachtige dag en de zee zag er woest en dreigend uit. Holly huiverde bij het zien van al dat natuurgeweld.

‘Aha, je hebt je hier verstopt.’

Holly draaide zich om. Jack stond in de deuropening. Ze glimlachte flauwtjes naar hem en keek weer naar buiten. Haar broer had haar de laatste tijd laten vallen en ze was niet in hem geïnteresseerd. Ze luisterde naar de golven en keek naar het zwarte water dat de natte sneeuw verzwolg. Ze hoorde Jack luid zuchten en voelde zijn arm om haar schouder.

‘Sorry,’ zei hij zacht.

Holly trok niet onder de indruk haar wenkbrauwen op en bleef voor zich uitstaren.

Hij knikte bedachtzaam. ‘Je hebt gelijk dat je zo tegen me doet, Holly. Ik heb me de laatste tijd als een idioot gedragen. Het spijt me heel erg.’

Holly keek hem met glanzende ogen aan. ‘Je hebt me in de steek gelaten, Jack.’

Hij deed langzaam zijn ogen dicht, alsof die gedachte alleen al hem pijn deed. ‘Ik weet het. Ik heb de situatie helemaal niet goed aangepakt. Ik vond het zo moeilijk dat Gerry... eh...’

‘Dood is,’ maakte Holly de zin voor hem af.

‘Ja.’ Hij klemde zijn kiezen op elkaar en ontspande zich weer, alsof hij eindelijk had geaccepteerd dat Gerry er niet meer was.

‘Het was niet bepaald makkelijk voor me, Jack.’ Er viel een stilte. ‘Maar jij hebt me geholpen zijn spullen in te pakken. Samen hebben we alles wat van hem was opgeruimd en dat maakte het voor mij een stuk makkelijker,’ zei Holly. ‘Toen was je er wel voor me,’ zei ze niet-begrijpend. ‘Waarom dan later ineens niet meer?’

‘God, wat was dat zwaar.’ Hij schudde bedroefd zijn hoofd. ‘Jij was zo sterk, Holly... je bent sterk,’ verbeterde hij zichzelf. ‘Het maakte me helemaal kapot om Gerry’s spullen in vuilniszakken te doen, om in jullie huis te zijn terwijl hij er niet meer was... Het heeft me vreselijk aangegrepen. En toen ik zag dat de band tussen jou en Richard sterker werd, dacht ik dat ik wel een stapje terug kon doen...’ Hij haalde blozend zijn schouders op omdat het zo belachelijk leek om eindelijk over zijn gevoelens te praten.

‘Wat ben je toch een stommeling, Jack,’ zei Holly, die hem speels een por in zijn maag gaf. ‘Alsof Richard ooit jouw plaats kan innemen.’

Hij glimlachte. ‘O, dat weet ik nog zo net niet. Zo te zien zijn jullie dikke maatjes.’

Holly werd weer serieus. ‘Richard is het afgelopen jaar echt een grote steun voor me geweest. Neem maar van mij aan dat een heleboel mensen mij tijdens deze hele episode verbaasd hebben doen staan,’ zei ze sarcastisch. ‘Geef hem een kans, Jack.’

Hij keek peinzend uit het raam en knikte langzaam.

Holly sloeg haar armen om hem heen en toen Jack haar omhelsde, genoot ze van het oude, vertrouwde gevoel. ‘Van nu af aan ben ik er weer voor je,’ zei Jack en hij omhelsde Holly nog inniger. ‘Ik zal niet meer egoïstisch zijn en voor mijn kleine zusje zorgen.’

‘Je kleine zusje redt zich anders heus wel alleen, als je dat maar weet,’ zei ze bedroefd. Ze keek naar de golven die woest tegen de rotsen beukten en het stuivende water dat de maan kuste.

Ze gingen aan tafel en het water liep Holly in de mond toen ze al het eten zag.

‘Ik heb vandaag een e-mail van Ciara gekregen,’ kondigde Declan aan.

Iedereen riep ‘ooh’ en ‘aah’.

‘Ze heeft deze foto gestuurd.’ Hij liet een foto rondgaan die hij had uitgeprint.

Holly glimlachte toen ze haar zusje met Mathew op het strand zag liggen, terwijl ze van een gebarbecued kerstdiner genoten. Ze had blond haar en was bruin en ze zagen er allebei heel gelukkig uit. Ze bekeek de foto en was trots dat haar zusje haar plek had gevonden. Nadat ze de hele wereld had bereisd en gezocht en gezocht en gezocht had, veronderstelde ze dat Ciara eindelijk haar plek had gevonden. Holly hoopte dat zij uiteindelijk ook haar plek zou vinden. Ze gaf de foto aan Jack, die hem glimlachend bekeek.

‘Ze zeggen dat het vandaag misschien gaat sneeuwen,’ kondigde Holly, aan terwijl ze voor de tweede keer opschepte. Ze had haar broek al op de vreethaak gezet, want het was per slot van rekening kerst: een tijd van geven en eh... eten...

‘Nee, het gaat niet sneeuwen,’ zei Richard die aan een botje zoog. ‘Daar is het te koud voor.’

Holly fronste haar voorhoofd. ‘Richard, hoe kan het nu te koud zijn om te sneeuwen?’

Hij likte zijn vingers af en veegde ze aan zijn servet af dat hij in zijn kraag had gestopt. Holly deed haar best niet te lachen toen ze zag dat hij een wollen zwarte trui droeg met een geborduurde kerstboom op de voorkant. ‘Het moet eerst zachter worden voordat het kan gaan sneeuwen,’ legde hij uit.

Holly giechelde. ‘Richard, het is ik weet niet hoeveel graden onder nul op de noordpool en daar sneeuwt het ook. Dat kun je toch nauwelijks mild noemen.’

Abbey giechelde.

‘Zo werkt het nu eenmaal,’ zei hij zakelijk.

‘Wat je zegt.’ Holly rolde met haar ogen.

‘Hij heeft gelijk,’ zei Jack na een poosje. Iedereen stopte met kauwen en staarde hem aan. Dit hoorden ze niet vaak. Jack legde uit wanneer er kans op sneeuw was en Richard hielp hem met de wetenschappelijke feiten. Ze glimlachten naar elkaar en leken tevreden te zijn met zichzelf, omdat ze allesweters waren. Abbey keek Holly met opgetrokken wenkbrauwen aan en ze wisselden een quasi geschokte blik uit.

‘Wil je broccoli bij je jus, pap?’ vroeg Declan serieus en reikte hem de schaal met broccoli aan.

Iedereen keek naar Frank’s bord en lachte. Het was weer een zee van jus.

‘Ha ha,’ zei Frank, terwijl hij de schaal aanpakte. ‘Hoe dan ook, we wonen te dicht bij zee dus reken er maar niet op,’ voegde hij eraan toe.

‘Reken waar niet op? Op meer jus?’ plaagde Holly en ze schoten weer allemaal in de lach.

‘Sneeuw, sufferd,’ zei hij en kneep net als vroeger toen ze nog een kind was in haar neus.

‘Nou, ik wed er een miljoen euro om dat het vandaag gaat sneeuwen,’ zei Declan, terwijl hij zijn broers en zussen geestdriftig aankeek.

‘Nou, dan kun je maar vast beter gaan sparen, Declan, want als die knappe koppen van je broers het zeggen, dan is het zo!’ grapte Holly.

‘Kom maar op met het geld.’ Declan wreef inhalig in zijn handen en knikte naar buiten.

‘Kijk nou eens!’ riep Holly en sprong opgewonden van haar stoel op. ‘Het sneeuwt!’

‘Daar gaat onze theorie,’ zei Jack tegen Richard en ze keken allebei lachend naar de glinsterende witte vlokken die uit de lucht vielen.

Iedereen stond van tafel op. Ze trokken hun jassen aan en renden als opgewonden kinderen naar buiten. Maar dat was ook eigenlijk precies wat ze waren. Holly keek naar de andere voortuinen in de straat en zag dat alle gezinnen naar buiten waren gekomen en naar de lucht keken.

Elizabeth legde haar arm om Holly’s schouder en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Het ziet er naar uit dat Denise een witte kerst voor haar witte bruiloft krijgt,’ zei ze met een glimlach.

Bij de gedachte aan Denise’s bruiloft begon Holly’s hart wild te bonzen. Over een paar dagen zou ze het gesprek met Daniel moeten voeren. Alsof haar moeder haar gedachten kon lezen, vroeg ze vriendelijk en heel zacht zodat niemand anders het kon horen: ‘Heb je nog nagedacht over wat je tegen Daniel gaat zeggen?’

Holly keek naar de glinsterende sneeuw die uit een zwarte met sterren bezaaide hemel in het maanlicht omlaag dwarrelde. Het was zo’n magische belevenis en op dat moment nam Holly haar definitieve besluit.

‘Ja,’ zei ze en haalde diep adem.

‘Fijn.’ Elizabeth kuste haar op haar wang. ‘En vergeet niet, God zal je leiden en je erdoorheen helpen.’

Holly glimlachte om die zin. ‘Dat is hem geraden, want ik zal hem de komende tijd hard nodig hebben.’

==

‘Sharon, laat nou staan, hij is veel te zwaar voor je!’ schreeuwde John naar zijn vrouw en Sharon liet de tas boos vallen.

‘John, ik ben niet invalide. Ik ben zwánger!’ schreeuwde ze terug.

‘Dat weet ik, maar de dokter zei dat je geen zware dingen mag tillen!’ zei hij streng en liep om de auto heen om de tas te pakken.

‘De dokter kan doodvallen, hij is verdomme nooit zwanger geweest!’ schreeuwde Sharon, terwijl John boos wegliep.

Holly claxonneerde lang en hard. Ze had genoeg van John’s en Sharon’s woedeuitbarstingen. Ze had de hele weg naar Wicklow naar hun gekibbel moeten luisteren. Ze was zelf ook behoorlijk bang voor Sharon geworden, haar stemgeluid was in de laatste twee uur zeker drie octaven gestegen en ze keek alsof ze elk moment kon ontploffen. Als ze naar Sharon’s enorme buik keek, was die kans niet ondenkbaar en Holly wilde niet in de buurt zijn als dat gebeurde.

Holly pakte haar koffer en keek naar het hotel. Het was meer een kasteel. Het was de plek die Tom en Denise hadden uitgekozen voor de viering van hun bruiloft op oudejaarsavond en ze hadden geen mooiere plek kunnen kiezen. De oude muren van het betoverende gebouw waren bedekt met donkergroene klimop en in de tuin voor het kasteel stond een enorme fontein. Het hotel werd aan alle kanten omgeven door uitgestrekte weelderige groene tuinen die prachtig onderhouden waren. Uiteindelijk had Denise toch geen witte kerst-bruiloft gekregen, de sneeuw was na enkele minuten alweer gesmolten. Niettemin was het een prachtig moment geweest, dat Holly met haar familie op eerste kerstdag had gedeeld en dat haar heel even had opgebeurd. Het enige wat ze nu wilde was naar haar kamer gaan en zichzelf verwennen. Ze was er niet eens zeker van of haar bruidsmeisjesjurk haar nog wel paste, omdat de pondjes er met kerst waren aangevlogen. Die angst had ze niet met Denise gedeeld, want dan zou ze waarschijnlijk een hartaanval krijgen. Misschien was het mogelijk hier en daar een naadje uit te leggen... Ze had er spijt van dat ze Sharon had verteld dat ze bang was dat de jurk niet meer zou passen, want Sharon had gebruld dat ze niet eens meer in de kleren paste die ze de vorige dag had gedragen, laat staan een jurk die ze maanden geleden had gepast.

Holly sleepte haar koffer over de keien achter zich aan en smakte ineens tegen de grond toen iemand over haar koffer struikelde.

‘Sorry,’ hoorde ze een zangerige stem zeggen. Holly keek boos op om te zien wie haar bijna haar nek had laten breken. Ze keek de lange blondine na die heupwiegend naar het hotel liep. Holly fronste haar voorhoofd. Dat loopje kwam haar bekend voor. Ze wist dat ze de vrouw ergens van kende maar... o, o!

Laura.

O, nee, dacht ze in paniek. Tom en Denise hadden Laura dus toch uitgenodigd! Ze moest Daniel onmiddellijk waarschuwen. Hij zou het verschrikkelijk vinden om te horen dat zijn ex er ook was. En dan, als het moment daar was, zou ze dat gesprek met hem voeren. Vooropgesteld dat hij dat nog wilde, want het was per slot van rekening bijna een maand geleden dat ze hem voor het laatst had gesproken. Ze zei een schietgebedje en haastte ze zich naar de receptie van het hotel.

Ze werd begroet door een verschrikkelijke herrie.

Er stonden ontzettend veel boze mensen met hun bagage bij de receptie en in de gangen. Holly herkende onmiddellijk Denise’s stem boven al het lawaai uit.

‘Luister, het kan me niet schélen of u een fout hebt gemaakt! Zorg dat het in orde komt! Ik heb maanden geleden vijftig kamers voor de gasten van mijn bruiloft gereserveerd! Heeft u me gehoord?! Mijn bruiloft! En nu moet ik tien gasten naar een of andere smerige Bed & Breakfast verderop sturen! Los het maar op!’

Een zeer geschrokken kijkende receptionist slikte en knikte wild en probeerde de situatie uit te leggen.

Denise hield haar hand voor zijn gezicht. ‘Ik vertik het nog langer te luisteren! Regel tien extra kamers voor mijn gasten!’

Holly zag Tom staan die heel onthutst keek.

‘Tom!’ Ze baande zich een weg door de menigte.

‘Hai Holly,’ zei hij en keek erg afwezig.

‘Welk kamernummer heeft Daniel?’ vroeg ze snel.

‘Daniel?’ Hij keek verward.

‘Ja, Daniel! Mijn getuige... ik bedoel jouw getuige,’ verbeterde ze zichzelf.

‘Ik weet het niet, Holly,’ zei hij en draaide zich om om iemand van het personeel aan te klampen.

Holly ging snel voor hem staan zodat hij de man uit het oog verloor. ‘Tom, ik moet het echt weten!’ riep ze in paniek.

‘Luister, Holly, ik weet het echt niet. Vraag het maar aan Denise,’ mompelde hij en rende de gang in op zoek naar iemand van het personeel.

Holly keek naar Denise en slikte. Denise keek alsof ze bezeten was en Holly was niet van plan haar iets te vragen wanneer ze in zo’n bui was. Ze ging achter de andere gasten in de rij staan en drong stiekem voor zodat ze twintig minuten later aan de beurt was.

‘Goedendag, kunt u mij misschien vertellen in welke kamer Daniel Connelly logeert?’ vroeg ze snel.

De receptionist schudde zijn hoofd. ‘Het spijt me, maar we mogen geen kamernummers van gasten geven.’

Holly rolde met haar ogen. ‘Luister, ik ben een vriendin van hem,’ legde ze uit en glimlachte poeslief.

De man glimlachte beleefd en schudde nogmaals zijn hoofd. ‘Het spijt me maar het is tegen ons beleid om—’

‘Luister!’ schreeuwde ze en zelfs Denise die achter haar stond, staakte haar geschreeuw. ‘Het is heel belangrijk dat u mij het kamernummer geeft!’

De man slikte en schudde langzaam zijn hoofd. Kennelijk durfde hij zijn mond niet meer open te doen. Na een poosje zei hij: ‘Het spijt me maar—’

‘Aaaaarrrrgghh!’ gilde Holly gefrustreerd.

‘Holly,’ zei Denise die vriendelijk haar hand op Holly’s arm legde. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Ik moet weten in welke kamer Daniel logeert!’ schreeuwde ze en Denise keek geschrokken.

‘In kamer 342,’ stamelde ze.

‘Dank je!’ schreeuwde Holly boos, hoewel ze niet wist waarom ze nog steeds schreeuwde en stormde naar de lift.

Holly rende met haar koffer achter zich aan door de gang en bekeek de kamernummers. Toen ze kamer driehonderdtweeënveertig zag, bonsde ze hard op de deur en toen ze voetstappen hoorde, realiseerde ze zich dat ze niet eens had nagedacht over wat ze zou zeggen. De deur ging open en ze haalde diep adem.

Ze ademde niet uit.

Het was Laura.

‘Schatje, wie het is?’ hoorde ze Daniel vragen en Holly zag hem uit de badkamer komen met een piepkleine handdoek om zijn naakte lijf.

‘Jij!’ gilde Laura met overslaande stem.

==

==

Hoofdstuk eenenvijftig

==

Holly stond voor Daniel’s kamer en keek van Laura naar Daniel en weer naar Laura. Uit hun halfnaakte toestand maakte ze op dat Daniel had geweten dat Laura naar de bruiloft kwam. En dat betekende dat Holly geen enkele reden had te staan waar ze nu stond.

Daniel bleef vastgenageld aan de grond staan en hield zijn kleine handdoek angstvallig vast. Hij keek geschokt. Laura’s gezicht was stormachtig. Holly’s mond was opengevallen. Niemand zei iets. Holly kon bijna horen hoe hun hersenen allemaal op volle toeren draaiden. Ten slotte verbrak iemand de stilte en Holly wenste dat het iemand anders was geweest. ‘Wat doe jíj hier?’ siste Laura.

Holly deed als een goudvis haar mond open en dicht. In Daniel’s voorhoofd verschenen diepe rimpels, terwijl hij van de ene vrouw naar de andere keek. ‘Kennen jullie...’ Hij maakte de vraag niet af alsof het idee volkomen belachelijk was, maar bedacht zich en stelde de vraag toch. ‘Kennen jullie elkaar?’

Holly slikte.

‘Ha!’ Laura’s gezicht was vertrokken van minachting. ‘Zij is beslist géén vriendin van mij! Ik heb dat kleine kreng betrapt toen ze mijn vriendje kuste!’ gilde Laura en schrok toen ze zich realiseerde wat ze had gezegd.

‘Je vríendje?’ schreeuwde Daniel en kwam bij hen staan.

‘Sorry... ex-vriendje,’ mompelde Laura, terwijl ze naar de grond keek.

Op Holly’s gezicht verscheen een flauwe glimlach, ze was blij dat Laura zichzelf had verraden. ‘Ja, dat was toch Stevie? Als ik me goed herinner was hij een goede vriend van Daniel.’

Daniel keek blozend van de een naar de ander en kon er geen touw aan vastknopen. Laura keek boos naar Daniel en vroeg zich af hoe deze vrouw haar vriendje kende... haar huidige vriendje wel te verstaan.

‘Daniel is een goede vriend van mij,’ legde Holly uit en sloeg haar armen over elkaar.

‘En nu wil je hem zeker ook afpikken?’ zei Laura verbitterd.

‘O, alsjeblieft, dat moet jij nodig zeggen,’ zei Holly fel en Laura kreeg een kleur.

‘Heb jij Stevie gekust?’ vroeg Daniel toen het hem langzaam begon te dagen. Hij keek boos.

‘Nee, ik heb Stevie níet gekust!’ Holly rolde met haar ogen.

‘Dat heb je wél!’ gilde Laura kinderachtig.

‘Wanneer hou je nou eindelijk eens op?’ Holly keek naar Laura en lachte. ‘Wat kan het je trouwens schelen? Ik neem aan dat Daniel en jij weer bij elkaar zijn, dus is alles toch nog goed gekomen!’ Ze richtte zich tot Daniel. ‘Nee, Daniel,’ vervolgde Holly. ‘Ik heb Stevie niet gekust. We waren in Galway voor Denise’s vrijgezellenweekend en Stevie was dronken en probeerde me te kussen,’ legde ze bedaard uit.

‘Wat ben jij een leugenaarster,’ zei Laura verbitterd. ‘Ik heb toch gezien wat er is gebeurd.’

‘Charlie ook.’ Holly negeerde Laura en keek Daniel aan. ‘Vraag het hem maar als je mij niet gelooft, maar het kan me eerlijk gezegd niet schelen of je me gelooft,’ voegde ze eraan toe. ‘Hoe dan ook, ik kwam om met je te praten, maar het is duidelijk dat je bezig bent.’ Ze keek naar het nietige handdoekje om zijn middel. ‘Ik zie jullie later wel op de bruiloft.’ Met die woorden draaide ze zich om en marcheerde door de gang, terwijl ze haar koffer achter zich aan sleepte. Ze keek over haar schouder en zag dat Daniel haar vanuit de deuropening nakeek. Ze keek weer voor zich uit en sloeg de hoek om. Toen het tot haar doordrong dat ze in een doodlopende gang stond, verstijfde ze. De liften waren de andere kant op. Ze liep door tot het eind, want ze wilde niet voor aap staan door weer langs hun kamer te lopen. Ze wachtte een poosje aan het eind van de gang tot ze de deur van hun kamer dicht hoorde gaan. Op haar tenen liep ze terug, sloeg de hoek om, sloop langs hun kamer en holde naar de lift.

Ze drukte op de knop, slaakte een zucht van verlichting en sloot vermoeid haar ogen. Ze was niet eens boos op Daniel, ze was zelfs op een kinderlijke manier blij dat ze dat gesprek nu niet meer met hem hoefde te voeren. Hij was degene die haar had gedumpt en niet andersom, zoals ze had verwacht. Ach, nu hoefde ze hem in elk geval niet te kwetsen... maar ze vond het wel ontzettend stom van hem om Laura terug te nemen...

‘Blijf je daar staan of hoe zit dat?’

Holly’s ogen vlogen open, ze had niet eens gehoord dat de liftdeuren open waren gegaan. ‘Leo!’ lachte ze. Ze stapte in de lift en omhelsde hem. ‘Ik wist niet dat jij zou komen!’

‘Ik moet vandaag het haar van de bijenkoningin doen,’ zei hij lachend.

‘Is ze zo erg?’ vroeg Holly en trok een gezicht.

‘Ze was helemaal over haar toeren, omdat Tom haar op de dag van het huwelijk heeft gezien. Dat brengt volgens haar ongeluk.’

‘Ach, het brengt alleen maar ongeluk als ze daarin gelooft,’ glimlachte Holly.

‘Ik heb jou in eeuwen niet gezien,’ zei Leo met een blik op Holly’s haar.

‘Ik weet het,’ kreunde Holly, terwijl ze de uitgroei met haar hand bedekte. ‘Ik had het deze maand zo druk op mijn werk dat ik gewoon geen tijd had.’

Leo trok zijn wenkbrauwen op en keek geamuseerd. ‘Ik had niet gedacht die woorden ooit uit jouw mond te horen. Je bent een ander mens geworden, Holly.’

Holly glimlachte. ‘Ja,’ zei ze peinzend. ‘Ja, ik geloof echt dat ik veranderd ben.’

‘Kom,’ zei Leo toen hij op zijn verdieping uitstapte. ‘We hebben nog een paar uur. Ik zal je haar opsteken zodat die afschuwelijke uitgroei niet meer zichtbaar is.’

‘Weet je zeker dat je dat niet vervelend vindt?’ Holly beet schuldbewust op haar lip.

‘Nee, dat vind ik helemaal niet vervelend.’ Leo maakte een afwimpelend gebaar. ‘We kunnen toch niet toestaan dat je met zo’n hoofd Denise’s trouwfoto’s verpest, is het wel?’

Holly glimlachte en sleepte haar koffer achter zich aan. Zo kende ze Leo weer, hij was daarnet gewoon even te aardig.

==

Denise keek opgewonden naar Holly toen iemand met een lepel op een glas tikte en de toespraken begonnen. Holly wrong nerveus haar handen in haar schoot, terwijl ze steeds weer haar toespraak oefende en niet eens luisterde naar wat de andere sprekers zeiden.

Ze had het op moeten schrijven, want nu was ze zo nerveus dat ze zich niet eens meer het begin kon herinneren. Haar hart begon luid te bonzen toen Daniel weer ging zitten en iedereen klapte. Zij was de volgende en deze keer kon ze zich niet in de toiletten opsluiten. Sharon pakte haar bevende hand en verzekerde haar dat het goed zou gaan. Holly glimlachte bibberig en voelde zich helemaal niet goed. Denise’s vader kondigde aan dat Holly het woord zou nemen en iedereen keek naar haar. Het enige wat ze zag was een zee van gezichten. Ze stond langzaam op en keek naar Daniel. Hij gaf haar een bemoedigende knipoog. Ze glimlachte naar hem en haar hart bedaarde. Haar vrienden waren er allemaal. Ze keek naar de andere tafels in de zaal en zag John met zijn en Gerry’s vrienden zitten. John stak zijn duim naar haar op en Holly besloot om haar toespraak te laten voor wat die was. Ze schraapte haar keel.

‘Jullie moeten het me vergeven als ik een beetje emotioneel word tijdens mijn toespraak, maar ik ben vandaag gewoon zo blij voor Denise. Zij is mijn beste vriendin...’ Ze zweeg en keek naar Sharon. ‘Nou, een van hen.’

Iedereen lachte.

‘En ik ben vandaag zo trots op haar en zo blij dat ze de liefde heeft gevonden bij zo’n geweldige man als Tom.’

Holly glimlachte toen ze zag dat Denise tranen in haar ogen kreeg. De vrouw die nooit huilde.

‘Iemand vinden van wie je houdt en die ook van jou houdt is een fantastisch, fantastisch gevoel. Maar als je je echte zielsverwant vindt, dan is het een nóg mooier gevoel. Een zielsverwant is iemand die jou als geen ander begrijpt, die als geen ander van je houdt, die er áltijd voor je is, wat er ook gebeurt. Ze zeggen dat niets eeuwig duurt, maar ik ben ervan overtuigd dat voor sommigen de liefde zelfs na de dood blijft voortbestaan. Ik kan daar namelijk over meepraten, want ik heb zo iemand gekend en ik weet dat Denise een zielsverwant in Tom heeft gevonden. Denise, het verheugt me je te kunnen vertellen dat zo’n band altijd zal blijven bestaan.’ Holly kreeg een brok in haar keel en ze nam even een moment om zich te herstellen. ‘Ik voel me vereerd maar ben ook verstijfd van angst dat Denise me heeft gevraagd vandaag iets te zeggen.’

Iedereen lachte.

‘Maar ik vind het fantastisch dat ik deze mooie dag met hen mag beleven. Laten we een toast uitbrengen en ze nog vele mooie dagen als deze toewensen.’

Iedereen juichte en pakte zijn glas.

‘Wacht!’ Holly verhief haar stem en stak haar hand op. Het lawaai verstomde en iedereen keek weer naar haar.

‘Er zijn hier enkele gasten aanwezig die op de hoogte zijn van de lijst die een geweldige man heeft bedacht.’ Holly glimlachte toen de tafels van John en Sharon en Denise juichten. ‘En één van die regels op de lijst is om nóóit en te nimmer een veschikkelukke dure witte jurk te dragen.’

Holly giechelde toen de tafel van John helemaal uit z’n dak ging en Denise begon hysterisch te lachen toen ze zich die noodlottige avond herinnerde dat de nieuwe regel aan de lijst was toegevoegd.

‘Dus, Denise,’ giechelde Holly, ‘ik vergeef je in naam van Gerry dat je die regel hebt overtreden, want je ziet er beeldschoon uit en ik wil jullie allemaal vragen een toast uit te brengen op Tom en Denise in haar veschikkelukke dure witte jurk en ik kan het weten, want ze heeft me naar elke bruidswinkel in heel Ierland gesleept!’

De gasten in de zaal hieven allemaal het glas en herhaalden: ‘Op Tom en Denise en haar veschikkelukke dure witte jurk!’

Holly ging weer zitten en Sharon omhelsde haar met tranen in haar ogen. ‘Dat was geweldig, Holly.’

Holly straalde toen John en de vrienden aan zijn tafel hun glas naar haar hieven en juichten. En toen begon het feest.

==

Tranen welden in Holly’s ogen op toen ze Tom en Denise voor het eerst samen als man en vrouw zag dansen. Ze herinnerde zich dat gevoel. Dat gevoel van opwinding, hoop, puur geluk en trots, een gevoel van niet weten wat de toekomst brengen zal maar er helemaal klaar voor zijn. En die gedachte maakte haar gelukkig – ze zou er niet om huilen, ze zou haar omarmen. Ze had van elke seconde van haar leven met Gerry genoten, maar nu was het tijd om verder te gaan. Verder met het volgende Hoofdstuk van haar leven, gewapend met mooie herinneringen en ervaringen die haar zouden helpen haar toekomst vorm te geven. Natuurlijk zou het moeilijk zijn, ze had geleerd dat niets makkelijk was. Maar het leek niet zo moeilijk als een paar maanden geleden en ze veronderstelde dat het over een paar maanden zelfs nog minder moeilijk zou zijn.

Ze had een prachtig geschenk gekregen: het leven. Soms werd het wreed en veel te snel afgepakt, maar het ging erom wat je met het leven deed, niet hoe lang het duurde.

‘Mag ik deze dans van je?’ Iemand stak zijn hand naar haar uit en Holly keek op. Daniel stond glimlachend voor haar.

‘Natuurlijk,’ zei ze glimlachend en pakte zijn hand.

‘Mag ik zeggen dat je er vanavond heel erg mooi uitziet?’

‘Dat mag,’ glimlachte Holly. Ze was tevreden over haar uiterlijk. Denise had een prachtige lilakleurige jurk met korsettopje voor haar uitgekozen zodat haar kerstbuikje niet te zien was en hij had een hoge split. Leo had een prachtig kapsel gecreëerd: hij had haar haar opgestoken en een paar losse krullen vielen op haar schouders. Ze voelde zich mooi. Ze voelde zich prinses Holly en giechelde in zichzelf.

‘Dat was een hele mooie toespraak,’ glimlachte hij. ‘Ik realiseer me dat wat ik tegen je heb gezegd egoïstisch van me was. Je zei dat je er nog niet aan toe was, maar ik luisterde niet,’ verontschuldigde hij zich.

‘Het is in orde, Daniel. Ik denk dat het nog heel lang zal duren voordat ik eraan toe ben. Maar ik ben blij dat je zo snel over me heen bent.’ Ze trok haar wenkbrauwen op en knikte naar Laura die met een humeurig gezicht alleen aan tafel zat.

Daniel beet op zijn lip. ‘Ik weet dat het voor jou belachelijk snel moet lijken, maar toen je mijn telefoontjes bleef negeren, begon het zelfs mij te dagen dat je nog niet aan een relatie toe was. En toe ik met kerst in Galway was en Laura ontmoette, laaide de oude vlam weer op. Maar je moet me geloven als ik zeg dat ik haar nooit zou hebben meegenomen naar de bruiloft als ik niet heel zeker had geweten dat je niet verliefd op mij was.’

Holly glimlachte. Het spijt me dat ik je de hele week heb ontweken. Ik had gewoon even tijd nodig voor mezelf. Maar ik blijf erbij dat ik het dom van je vind.’ Ze schudde haar hoofd toen ze zag dat Laura nijdig naar haar keek.

Daniel zuchtte. ‘Ik weet dat Laura en ik nog een heleboel te bepraten hebben en we hebben ons voorgenomen niet te hard van stapel te lopen, maar zoals jij zei: “voor sommige mensen blijft de liefde voortbestaan”.’

Holly sloeg haar ogen ten hemel. ‘O, citeer nu geen uitspraken uit mijn toespraak,’ zei ze lachend. ‘Ach, zolang jullie maar gelukkig zijn. Hoewel dat volgens mij onmogelijk is.’ Ze zuchtte dramatisch en Daniel lachte.

‘Ik ben gelukkig, Holly. Ik veronderstel dat ik gewoon niet zonder drama’s kan.’ Hij keek naar Laura en de blik in zijn ogen werd zachter. ‘Ik heb iemand nodig met passie, en hoe je het ook bekijkt, Laura zit vol passie. Hoe zit het met jou? Ben jij gelukkig?’ Hij keek haar onderzoekend aan.

Holly dacht na. ‘Vanavond ben ik gelukkig. En over morgen maak ik me zorgen als het morgen is, maar het gaat de goede kant op...’

==

Holly stond in een kringetje met Sharon, John, Denise en Tom en wachtte op het aftellen.

‘5... 4... 3... 2...1! gelukkig nieuwjaar!’ riep iedereen en ballonnen in alle kleuren van de regenboog dwarrelden van het plafond omlaag en stuiterden op de hoofden van de gasten.

Holly omhelsde haar vriendinnen blij en met tranen in haar ogen.

‘Gelukkig nieuwjaar.’ Sharon hield haar innig vast en kuste haar op haar wang.

Holly legde haar hand op Sharon’s dikke buik en hield Denise’s hand stevig vast. ‘Gelukkig nieuwjaar voor ons allemaal!’

==

==

Epiloog

==

Holly bladerde door de tabloids om te zien of er een foto van Denise en Tom op hun trouwdag in stond. Het gebeurde niet elke dag dat de bekendste dj van Ierland en een meisje uit Meiden in de Stad trouwden. Althans, dat was wat Denise graag dacht.

‘Hé,’ schreeuwde de norse man achter de toonbank naar haar. ‘Het is hier geen bibliotheek, jongedame. Of u koopt ’m of u legt ’m neer.’

Holly zuchtte en begon weer alle kranten te verzamelen. Omdat het er zo veel waren moest ze twee keer naar de toonbank lopen en de man kwam niet eens op de gedachte om haar te helpen. Niet dat ze zijn hulp aanvaard zou hebben. De rij voor de kassa werd steeds langer. Holly glimlachte in zichzelf en nam de tijd. Het was zijn eigen schuld, als hij haar gewoon door de tabloids liet bladeren zou ze hem niet ophouden. Ze liep met de laatste tabloids naar de toonbank en pakte repen chocola en zakjes snoep die ze op de stapel legde.

‘O, en mag ik ook een plastic tas, alstublieft?’ Ze knipperde verleidelijk met haar wimpers en glimlachte poeslief.

De oude man keek haar over de rand van zijn bril aan alsof ze een stout meisje was. ‘Mark!’ schreeuwde hij boos.

De puisterige tiener kwam weer met een prijstang tussen de schappen vandaan.

‘Doe de andere kassa open, jongen,’ beval de oude man en Mark sleepte zich naar de andere kassa.

De helft van de mensen die achter Holly stond, begaf zich naar de andere kassa.

‘Dank u,’ glimlachte Holly en liep naar de deur. Precies op het moment dat ze de deur wilde opentrekken, werd de deur van buiten opengeduwd en vielen al haar boodschappen weer op de grond.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei de man en hij bukte zich om haar te helpen.

‘Het geeft niet,’ zei Holly beleefd en voelde de ogen van de oude man achter de toonbank in haar rug prikken. Ze keek niet om, want ze wilde zijn voldane gezicht niet zien.

‘Aha, jij bent het! De chocoholic!’ zei de stem en Holly keek verschrikt op.

Het was de vriendelijke klant met de eigenaardige groene ogen die haar al eens eerder had geholpen. Holly giechelde. ‘Nu treffen we elkaar weer.’

‘Holly, is het niet?’ Glimlachend reikte hij haar de kingsize chocoladerepen aan.

‘Dat klopt, Rob. Is het niet?’ glimlachte ze.

‘Je hebt een goed geheugen,’ zei hij lachend.

‘Jij ook,’ zei ze glimlachend en stopte verzonken in gedachten alles weer in de tas en kwam overeind.

‘Nou, ik twijfel er niet aan dat we elkaar weer spoedig tegen zullen komen,’ glimlachte Rob en hij ging in de rij voor de toonbank staan.

Holly keek hem verdwaasd na. Ten slotte liep ze naar hem toe. ‘Rob, heb je heel toevallig misschien zin vandaag dat kopje koffie te gaan drinken? Als je niet kunt, is dat natuurlijk geen enkel probleem...’ Ze beet op haar lip.

Hij glimlachte en keek nerveus naar de ring aan haar vinger.

‘Daar hoef je je niet druk om te maken.’ Ze stak haar hand uit. ‘Die vertegenwoordigt nu alleen nog de mooie herinneringen aan een mensenleven.’

Hij knikte begrijpend. ‘Nou, in dat geval graag.’

Ze staken de straat over en liepen naar The Greasy Spoon. ‘Ik wil je trouwens nog mijn excuses aanbieden dat ik je de laatste keer zo heb laten staan,’ verontschuldigde hij zich en keek haar recht in de ogen.

‘Dat geeft niets. Ik vlucht meestal na het eerste drankje via het toiletraampje naar buiten,’ plaagde Holly.

Hij lachte.

Holly glimlachte in zichzelf, terwijl ze aan een tafeltje zat te wachten tot hij met de koffie terugkwam. Hij leek aardig. Ze ging ontspannen zitten en keek naar buiten. Het was een koude januaridag en de bomen dansten wild in de wind. Ze dacht aan wat ze geleerd had, wie ze eens was en wie ze nu was geworden. Ze was een vrouw die advies had gekregen van de man van wie ze hield, ze had de adviezen ter harte genomen en heel erg haar best gedaan haar wonden te helen. Ze had nu werk dat ze met heel veel plezier deed en had genoeg vertrouwen in zichzelf om naar datgene te reiken wat ze wilde hebben.

Ze was een vrouw die fouten maakte, die soms op maandagochtend of ’s avonds alleen in bed huilde. Ze was een vrouw die het leven dikwijls saai vond en die het moeilijk vond om ’s morgens haar bed uit te komen om naar haar werk te gaan. Ze was een vrouw die vaker wel dan niet een slechte dag had, die in de spiegel keek en zich afvroeg waarom ze zich er niet toe kon zetten wat vaker naar de sportschool te gaan. Ze was een vrouw die soms een hekel had aan haar werk en die zich afvroeg welke reden ze had op deze planeet te leven. Ze was een vrouw die de dingen soms verkeerd zag.

Aan de andere kant was ze een vrouw met duizend-en-één gelukkige herinneringen, die wist hoe het was om ware liefde te ervaren en die zich openstelde voor meer levenservaring en meer liefde en die nieuwe herinneringen wilde maken. Of het nu over tien maanden of tien jaar gebeurde, Holly zou Gerry’s laatste advies opvolgen. Wat er ook voor haar lag, ze wist dat ze open zou staan voor de toekomst en naar de stem van haar hart zou luisteren.

Intussen zou ze gewoon leven.